อันคนเราหญิงชายทั้งหลายแหล่

ต่างมีดีมีแย่อยู่พอๆ กัน

ถึงเมื่อคราวแรกเจอกันมักหวานชื่น

ต่างหยิบยื่นความดีให้แก่กัน

ผมเป็นสุภาพบุรุษนะครับ

ฉันเป็นสุภาพสตรีค่ะ

ผมไม่กินเหล้าไม่สูบยานะ

ฉันก็ไม่ยุ่งไม่ขี้บ่น

วันเวลาผันไปช่างหวานชื่น

ต่างหยิบยื่นไมตรีดีต่อกัน

ความรักความงดงามช่างยิ่งใหญ่

จึงตกลงปลงใจไปแต่งงานกัน

ผมยังกลับบ้านตรงเวลานะ

ฉันเป็นแม่บ้านที่ดีค่ะ

ผมให้เงินเดือนคุณหมดเลยนะ

ฉันจะใช้สอยอย่างประหยัดค่ะ

วันเวลาผันไปแหมชักเบื่อ

ต่างไม่เหลือสิ่งดีมาอวดกัน

ต่างคนต่างเริ่มทําในสิ่งใหม่

เริ่มกระทําตามใจที่ต้องการ

ผมไปกินเหล้ากับเพื่อนมานะ

ฉันไปงานเลี้ยงที่ทํางานย่ะ

ผมเหลือเงินให้คุณแค่นี้พอนะ

ฉันก็มีภาระใช้มากกว่าเก่า

ยามเมื่อความอดทนถึงที่สุด

จึงต้องหยุดไว้ตรงเลิกรากัน

มันจึงเป็นผลงานที่แสนห่วย

คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย