สุริยา เลื่อนลาลับสุดจะคณานับ
เนิ่นนานปี ณ.ริมฝั่ง มหา นที
พระรถเมรี
ต่างเศร้าใจสำเนียงน้อง
ร่ำร้องว่าโอ้โอกรรมมา
แต่ปางไหน
อยู่หลัดๆละก็มาพลัดพรากไป
โอ้แม่พวงมาลัย
กลุ้มอุรา เคยถนอม
หอมระรื่น จากไปเป็นอื่น
เสียแล้วน้อง
เมรีหมดหวังละก็ต้องนั่งโศกา
ฟูมฟายน้ำตา หลั่งไหลนอง
โฉมยุพิน สิ้นนารีทุบอกชกตี
ปากร่ำร้อง
ว่าภัสดา ไม่หันหน้ามามอง
รักหลุดลอย ละล่องลอยไป
พระรถปากพล่อยละใช่น้อยใจนัก
เมรีเป็นยักษ์แล้วพี่จะอยู่ ที่ไหน
พี่เป็นมนุษย์หรือจะมาฉุดดวงใจ
น้องจงกลับไป เสียเถิดนาง
แม่ขวัญตา
แทบอาสัญมีใจรักมั่น
ไม่จืดจาง เศร้าโศกโศกา
ไม่วายวาง หมดหนทาง
จะติดตาม ด้วยทะเล
กั้นขวางหน้า หมดปัญญา
แม่นงราม
กู่ตะโกน จนก้องน้ำ
บาปเวร หรือกรรม
เล่าจอมใจ แม้นพี่ไม่กลับ
มารับขวัญ ละขอถวายชีวัน
ไม่หวั่นไหวนางก็พลัน
จะกลั้นใจตายน่าเห็นใจ
แม่นงเยาว์
รักเขาข้างเดียวเหมือน
ข้าวเหนียวนึ่งน้ำท่วมไม่ถึง
ก็อายเขา ไม่ส่องกระจก
แล้วชะโงกมองเงา
ว่าตัวของเรา ต้องเจียมตน
จะรักให้แท้ต้องแน่วแน่นอนนัก
น้องจะบอกให้รัก จริงๆสักหน
ถ้ารักจอมขวัญซิไม่ว่ารวยหรือจน
จะสุขเหลือล้นเพราะน้องเป็นคน
ใจเดียว
เจ้าจะมากสุขล้นถ้าพี่เป็นคน
ใจเดียว
เออ เออ เออ
