วิปโยคโศกใจ เหมือนเมื่อไกลบ้าน

ไกลสถานพักพิง ยิ่งใจเหงา

ห่างไกลหัวใจจำเศร้า เจ้าอยู่ดีเป็นไฉน

พลัดที่พึ่งที่พิง ทิ้งที่พำนัก

ไกลที่รักพักพา จะอาศัย

เจ้ามีเพื่อนชมคนใหม่

แล้วทิ้งพี่ให้ชอกช้ำชีวี

อันรักกันอยู่ไกล ถึงสุดขอบฟ้า

เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ดูเสียดสี

อันชังกัน นั้นใกล้สักองคุลี

ก็เหมือนมีแนวป่า มาปิดบัง

เพราะไกลบ้านซ่านมา โถนิจจาเจ้า

จะเงียบเหงาแล้วลืม ซึ่งความหลัง

ฝากเพียงเสียงกระซิบสั่ง

ขอน้องอย่าชัง คนร้างแรมไกล

อันรักกันอยู่ไกล ถึงสุดขอบฟ้า

เหมือนชายคา เข้ามาเบียด ดูเสียดสี

อันชังกัน นั้นใกล้สักองคุลี

ก็เหมือนมีแนวป่า มาปิดบัง

เพราะไกลบ้านซ่านมา โถนิจจาเจ้า

จะเงียบเหงาแล้วลืม ซึ่งความหลัง

ฝากเพียงเสียงกระซิบสั่ง

ขอน้องอย่าชัง คนร้างแรมไกล