ที่ใครๆ มองว่าเก่ง ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บ
ต้องเก็บความจริงข้างใน ซ่อนเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น
ทั้งที่บางทีก็เหนื่อย ที่ต้องทำตัวเหนือใคร
ต้องแบกทุกอย่างนั้นไว้ จนไม่เหลือแล้วกำลัง
ใต้เงาตะวัน มีที่ไหนให้ยืนซ่อนตัว
จากความกลัวโดยไม่ต้องแคร์ผู้ใด
เจ็บปวดแค่ไหน ที่ไม่อาจร้องไห้มันออกมา
ต้องแสดงว่าฉันไม่แคร์ไม่เจ็บเดี๋ยวก็จะผ่านไป
เจ็บแค่ไหนก็ฝืนก็ทน ไม่ให้ใครมาปลอบใจ
ก็เพราะไม่ต้องการ ให้ใครเห็นรอยน้ำตา
ทั้งที่บางทีก็เหนื่อย ที่ต้องทำตัวเหนือใคร
ต้องแบกทุกอย่างนั้นไว้ จนไม่เหลือแล้วแรงที่มี
ใต้เงาตะวัน มีที่ไหนให้ยืนซ่อนตัว
จากความกลัวโดยไม่ต้องแคร์ผู้ใด
เจ็บปวดแค่ไหน ที่ไม่อาจร้องไห้มันออกมา
ต้องแสดงว่าฉันไม่แคร์ไม่เจ็บเดี๋ยวก็จะผ่านไป
เจ็บแค่ไหนก็ฝืนก็ทน ไม่ให้ใครมาปลอบใจ
ก็เพราะไม่ต้องการ ให้ใครเห็นรอยน้ำตา
เจ็บปวดแค่ไหน ที่ไม่อาจร้องไห้มันออกมา
ต้องแสดงว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็จะผ่านไป
เจ็บแค่ไหนก็ฝืนก็ทน ไม่ให้ใครมาปลอบใจ
ก็เพราะไม่ต้องการ ให้ใครเห็นรอยน้ำตา
เจ็บแค่ไหนก็ฝืนก็ทน ไม่ให้ใครมาสนใจ
ก็เพราะไม่ต้องการ ให้ใครเห็นรอย น้ำตา
