แต่ก่อน ทุกครั้ง ทีไร

ได้อ่าน ได้เห็น ในบท กวี

แค่อ่าน แล้วทิ้ง มันไป

ไม่เคยใยดี ไม่ซึ้งชวนฝัน

ใจความนั้นก็มี แต่เรื่องเก่า

คือความรักที่กลาย เป็นเศร้า

อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวที่ซ้ำๆ

อ่านไปยังขำ ซ้ำเดิมเรื่องเก่า

ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ

ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา

จนวัน ที่เขา ลืมเรา

จู่ๆ ความเหงา ก็เกิดมี

กลับเกิด ลึกซึ้ง ในบท กวี

ได้อ่าน อีกที น้ำตาจะไหล

ใจความนั้นคงมี แต่เรื่องเก่า

คือความรักที่กลาย เป็นเศร้า

อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ

แต่มันไม่ขำ เพราะเป็นตัวเรา

ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองซักครั้ง

กับความ ผิดหวัง

ต้องเจ็บ ต้องเหงา

เก็บความหมาย ทุกตอน

เก็บอักษร ทุกตัว

อยู่ในหัวใจเรา เข้าไปข้างใน

ให้มันช้ำไปอีก

ให้มันช้ำเข้าไป

ให้มันสาแก่ใจ

ให้ช้ำกว่านี้

อ่านไปอย่างช้าๆ

เรื่องราวคนช้ำๆ

ให้มันตอกย้ำ ซ้ำเติมใจเรา

ไม่เคยจะนึกฝัน

จะเจอเองซักครั้ง

กับความ ผิดหวัง

ต้องเจ็บ ต้องเหงา

ต้องเจ็บ ต้องช้ำ

เป็นอย่าง ตัวเรา