สุริยา เลื่อนลาลับ

สุดจะคณานับ เนิ่นนานปี

ณ ริมฝั่ง มหา นที

พระรถเมรี ต่างเศร้าใจ

สำเนียงน้อง ร่ำร้องว่า

โอ้โอกรรมมา แต่ปางไหน

อยู่หลัดๆละก็มาพลัดพรากไป

โอ้แม่พวงมาลัย กลุ้มอุรา

เคยถนอม หอมระรื่น

จากไปเป็นอื่น เสียแล้วน้อง

เมรีหมดหวังละก็ต้องนั่งโศกา

ฟูมฟายน้ำตา หลั่งไหลนอง

โฉมยุพิน สิ้นนารีทุบอกชกตี

ปากร่ำร้อง

ว่าภัสดา ไม่หันหน้ามามอง

รักหลุดลอย ละล่องลอยไป

พระรถปากพล่อยละใช่น้อยใจนัก

เมรีเป็นยักษ์ พี่จะอยู่ ที่ไหน

พี่เป็นมนุษย์หรือจะมาฉุดดวงใจ

น้องจงกลับไป เสียเถิดนาง

แม่ขวัญตา แทบอาสัญ

มีใจรักมั่น ไม่จืดจาง

เศร้าโศกโศกา ไม่วายวาง

หมดหนทาง จะติดตาม

ด้วยทะเล กั้นขวางหน้า

พี่หมดปัญญา แม่นงราม

กู่ตะโกน จนก้องน้ำ

บาปเวร หรือกรรม เล่าจอมใจ

แม้นพี่ไม่กลับ มารับขวัญ

ละขอถวายชีวัน ไม่หวั่นไหว

นางก็พลัน จะกลั้นใจตาย

น่าเห็นใจ แม่นงเยาว์

รักเขาข้างเดียวเหมือน

ข้าวเหนียวนึ่งน้ำท่วมไม่ถึง

ก็อายเขา ไม่ส่องกระจก

แล้วชะโงกมองเงา

ว่าตัวของเรา ต้องเจียมตน

จะรักให้แท้ต้องแน่วแน่นอนนัก

พี่จะบอกให้น้องรัก จริงๆสักหน

ถ้ารักกับพี่ซิไม่ว่ามีหรือจน

เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคน

ใจเดียว

เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคน

ใจเดียว

เออ..เออ..เออ..

เออ..เออ..เออ...