ทามกลาง ขุนเขา

ที่สูง เสียดฟ้า

มีชาย ชรา

ก้มหน้า ทำงาน

ตัดไม้ ท่อนน้อย

เอามา เผาถ่าน

หอบถ่อ สังขาร

ที่ชัก ร่วงโรย

โหยหิว..

หิวโหย..

โรย แรง..

เมื่อดวง อาทิตย์

สาดส่อง จากฟ้า

แผดเผา กายา

ของแก ไหม้ดำ

ดวงตา สีเลือด

ของแก แดงก่ำ

มันบ่ง มันย้ำ

ถึงความ อดทน

ค้นหา..

ค้าหา..

หน ทาง..

เมื่อครั้น ยังหนุ่ม

ร่างกาย ล่ำสัน

แข็งแรง กำยำ

ตรากตรำ นานมา

ผ่านวัย ชีวิต

แก่เฒ่า ฟันฝ่า

ก็รับ ชะตา

ที่ต้อง เป็นไป

สังขาร..

สังขาร..

ร่วง โรย..

..ดนตรี..

เมฆดำ ลอยเด่น

แลเห็น เต็มฟ้า

วันชาย ชรา

ล้มนอน เหยียดยาว

ลม หายใจ

สะท้อน แผ่วพร่าว

เมื่อใกล้ ถึงคราว

หมดเชื้อ ร่างไป

ยังแว่ว เสียงฝาก

จากปาก ก่อนตาย

ว่าใคร เล่าใคร

ช่วยพัด ไฟฟืน

มองหา..

มองหา..

ไร้ คน..

ควันดำ เป็นตอน

ขึ้นท่วม ท้องฟ้า

ร่าง ชายชรา

ล้มนอน เยียดยาว

ถ่าน ในเตา

ที่ร้อน ผะผ่าว

เมื่อล่วง ลุกพร่าว

ชีวิต สิ้นไป

ไร้คน สุ่มฟืน

เผาศพ ก่อนตาย

เหลือ ทิ้ง เอาไว้

เพียง เศษธุลี

ล้มหาย..

ลืมหาย..

ลืม ชายชรา..

ควันดำ เป็นตอน

ขึ้นท่วม ท้องฟ้า

ร่าง ชายชรา

ล้มนอน เยียดยาว

ถ่าน ในเตา

ที่ร้อน ผะผ่าว

เมื่อล่วง ลุกพร่าว

ชีวิต สิ้นไป

ไร้คน สุ่มฟืน

เผาศพ ก่อนตาย

เหลือทิ้ง เอาไว้

เพียง เศษธุลี

ล้มหาย..

ลืมหาย..

ลืม ชายชรา..