เจ้า ลืมบ้านนา
หรือแม่ชบากลางไพร
หลงแสงสีวิไล
อยู่ที่ในบางกอก
หรือลืมวัวควาย
เคยไถนาบ้านนอก
ไอ้ทุยนั้นไม่เคยหลอก
ไม่ลืมจอกลืมแหน
จากดินเป็นดาว
สกาวไปอยู่บนฟ้า
ได้นุ่งผ้าห่มแพร
เจ้าลืมหรือไร
สมัยเคยอยู่ใกล้แม่
ตักเตือนเจ้าแท้
อย่าไปหลงแอร์เมืองกรุง
พี่ ยังบูชาบ้านป่าเสมอ
ใจนั้นยังรักเธอ
คู่ท้องนาป่าทุ่ง
คืนจันทร์วันเพ็ญ
แลเห็นเดือนดาวรุ่ง
ยังชวนแม่ผักบุ้ง
นั่งท้องทุ่งชมจันทร์
พี่ครวญคนึง
คิดถึงเจ้าอยู่ทุกวัน
จากกันเกือบอาทิตย์
ไม่เคยร้างเลือน
เดือนทั้งเดือนยังเฝ้าคิด
เฝ้าคอยเพ่งพิศ
ทั้งปีก็ไม่มา
อย่า มัวงมงาย
เจ้าจงแหนงหน่าย เถิดน้อง
อย่าให้มันมีท้อง
เดี๋ยวจะน้ำตานองหน้า
หากเขารักจริง มีพิธีวิวาห์
พี่จะไม่ขัดศรัทธา
กานดาพี่อวยพร
หากรักไม่จริง
รักหญิงเพื่อหลอกเพื่อหลอน
ซุกซ่อนให้เป็นสอง
กลับคืนบ้านนา
แม้ว่าจะมีท้อง
พี่อภัยให้น้อง
รับรองเป็นสามี
อย่า มัวงมงาย
เจ้าจงแหนงหน่าย เถิดน้อง
อย่าให้มันมีท้อง
เดี๋ยวจะน้ำตานองหน้า
หากเขารักจริง มีพิธีวิวาห์
พี่จะไม่ขัดศรัทธา
กานดาพี่อวยพร
หากรักไม่จริง
รักหญิงเพื่อหลอกเพื่อหลอน
ซุกซ่อนให้เป็นสอง
กลับคืนบ้านนา
แม้ว่าจะมีท้อง
พี่อภัยให้น้อง
รับรองเป็นสามี.
