จดจำท้องฟ้าดวงดาวได้ขึ้นใจ
เมื่อฟ้าเรียกและเอ่ยชื่อฉัน
และก็ทันใดกลับไม่เหมือนวันวาน
เส้นทางเคยเลือก รู้ดีใช่เรื่องใหญ่
แต่นี่หนักหนาเกินกว่าจะข้าม
ลมพัดพาคลื่นฉุดฉันมาใกล้ชายฝั่งน้ำ
อะไรคอยท่า
ต้องจากบ้านที่ได้นอน
จากสิ่งที่รัก
และทุกๆ คนต้องพรากจากจร
ทะเลลิบโพ้น
ใต้แผ่นฟ้าที่ไม่เคยชิน
จะต้องหลงเวียนว่ายไม่สิ้น
ต้องไกลบ้านสุดเคว้งคว้าง
หากค้นหาไกลโพ้น
จากสิ่งรักมาเพียงลำพัง
พาความเชื่อมั่นในใจผู้คนที่เฝ้าหวัง
ไปได้ไหมไกลโพ้น
ดูเหมือนโชคชะตานั้นเคลื่อนไป
และนี่แค่เพียงการเริ่มต้น
ชีวิตที่ฉันพากเพียรสร้างมาคงไม่เกิดผล
ได้ยินเสียงเรียก
ต้องตอบแล้วหนา
แต่หากไปไกล
ไม่รู้จะเอ่ยอย่างไร คำลา
ทะเลลิบโพ้น
ไปสู่ท้องทะเลอ้างว้าง
จะต้องหลงเวียนว่ายท่ามกลาง
เรื่องที่คุ้นเคยที่นี่
แต่สิ่งที่แสนไกลโพ้น
จากสิ่งรักมาเพียงลำพัง
พาความเชื่อมั่นในใจผู้คนที่เฝ้าหวัง
ไปได้ไหมไกลโพ้น
ถ้าหากไม่ได้คอยอยู่ชิดใกล้
เธอจะยังเข้าใจฉันไหม
ยังคงเคียงไปไม่ได้ไกลตา
สิ่งใหญ่กว่าอาจยังเฝ้ารอ
ย่ามองไม่เห็นว่าชีวิตหลานจะไปทางไหน
แต่เราจะไม่หยุดเลือกตัวตนที่เราเป็น
ไปไกลลิบโพ้น
อาจไม่รู้จะนานเพียงใด
จะต้องหวนคืนมาดังใจ
เพราะรู้ตัวตนของฉัน
นี่ฉัน โมอาน่า แห่งแผ่นดินแผ่นน้ำที่มี
และจะสัญญาเป็นอย่างฉันคนเดิมอย่างนี้
ฉันต้องไป ฉันจะไป
พบสิ่งใดที่อยู่ไกลโพ้น
