เธอคงเสีย ความมั่นใจไป

เมื่อมีใคร ทำร้ายให้หมองหม่น

เธอคงเสียใจที่ผู้คน

เฝ้ามองตนไม่งดงามเท่าใครๆ

คงผิดหวังที่ครั้งนึงเคย

เป็นเสมือนดอกไม้ที่มีราคา

แต่วันนี้ถูกลดลงมา

ถูกตีตราว่าเป็นดอกไม้ไร้ซึ่งคนมอง

ให้สายลมนำพาผู้ใดมาพรากไป

ความงดงามสดใสที่เธอเคยมี

หรือเอาความมั่นใจ เธอที่รักจากไกลหายหนี

พรากกลิ่นหอมที่เธอเคยมี ทิ้งไว้แค่ความช้ำ

เธอเป็นดั่งดอกไม้ ถูกเปรียบเป็นดอกไม้

โดนย่ำยีเพียงไหน ก็ยังงดงามอยู่

ให้ใครมาเด็ดดม หรือสายลมผลิเกษร

แต่ว่ากลิ่นความหอม ก็ยังเหมือนเดิมอยู่

ให้ดอกไม้ถูกทิ้งที่ใด

ในป่าเขาหรือว่าในแจกันใบหนึ่ง

ให้ถูกลืมไว้ดินแดนใด

แต่ความหมายก็ไม่อาจหายไปตามการถูกทิ้ง

ให้สายลมนำพาผู้ใดมาพรากไป

ความงดงามสดใสที่เธอเคยมี

หรือเอาความมั่นใจ เธอที่รักจากไกลหายหนี

พรากกลิ่นหอมที่เธอเคยมี ทิ้งไว้แค่ความช้ำ

เธอเป็นดั่งดอกไม้ ถูกเปรียบเป็นดอกไม้

โดนย่ำยีเพียงไหน ก็ยังงดงามอยู่

ให้ใครมาเด็ดดม หรือสายลมผลิเกษร

แต่ว่ากลิ่นความหอม ก็ยังเหมือนเดิมอยู่

ให้สายลมนำพาผู้ใดมาพรากไป

ความงดงามสดใสที่เธอเคยมี

หรือเอาความมั่นใจ เธอที่รักจากไกลหายหนี

พรากกลิ่นหอมที่เธอเคยมี ทิ้งไว้แค่ความช้ำ

เธอเป็นดั่งดอกไม้ ถูกเปรียบเป็นดอกไม้

โดนย่ำยีเพียงไหน ก็ยังงดงามอยู่

ให้ใครมาเด็ดดม หรือสายลมผลิเกษร

แต่ว่ากลิ่นความหอม ก็ยังเหมือนเดิมอยู่

ไม่มีวันเปลี่ยนไป ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลง

ต่อให้ไม่มีแล้วผู้ใดที่ชื่นชม

ก็ยังเป็นอย่างนั้น งดงามอยู่อย่างนั้น

ดอกไม้อย่างเธอนั้นก็ยังเบ่งบานไม่มีเปลี่ยน

เพราะเธอคือดอกไม้ แสนนานขนาดไหน

เธอก็คือดอกไม้ที่สวยสดใสเหมือนเดิมอยู่

เพราะเธอคือดอกไม้ แสนนานขนาดไหน

เธอก็คือดอกไม้ แม้โดนทำร้ายให้เป็นอื่น