Το αγιάζι τρυπάει τα κόκκαλα

κι ο αέρας δε λέει να κοπάσει.

Γελάς με τα αστεία μας τα παλιά

και το όνομα μου έχεις ξεχάσει.

Το χρόνο μετράς πλέον αντίστροφα

κι αντίο είναι η κάθε σου λέξη.

Αν θα σε ξεχάσω ρωτάς συχνά·

λες και μπορεί κανείς να επιλέξει...

Να σ’ αγαπήσω δεν πρόλαβα,

μια ζωή που να μου φτάσει;

Δε σε νοιάζει που πέρασε η ώρα μας,

μα πια ο χορός σε κουράζει.

Μου ‘παν κι οι πιο κακοί άνθρωποι

αγάπησαν κάποτε κάποιον.

Συγγνώμη αν δεν ήμουν για σένα εκεί,

τελικά ο κακός ήμουν μάλλον εγώ.

Η πιο παλιά κατάρα μου

είναι να σ’ αγαπώ μόνο για να σε δω

να γερνάς και να φθίνεις.

Δε θα σε ξανακούσω

να γελάς κι απορώ, αν μ’ αγαπάς

όσο λες, πως μ’ αφήνεις;

Αγάπη μου, έλα

για ένα ακόμη χορό!

Θα γράψω ένα τανγκό

που θα πείσει το Θεό να σ’ αφήσει...

Στην αγκαλιά σου θέλω

σαν παιδί να κρυφτώ·

ο κόσμος εκεί δε μ’ αγγίζει.

Αγάπη μου, έφυγες,

μα ακόμα είσαι εδώ κι ας μη μπορώ

να σε πιάσω στα χέρια.

Μου ‘παν πως πήγες

ταξίδι στα αστέρια

και πως μια μέρα θα ‘ρθω να σε βρώ...

Αγάπη μου, ο χρόνος είναι δανεικός

γεννιέσαι σε θρόνο,

μα θα φύγεις φτωχός.

Ξοδέψαμε αλόγιστα, μάταια νιάτια

γι’ αυτό ξυπόλητους μας βρήκε

ο τελευταίος χορός...

Να μεγαλώσω απέτυχα,

μα εσένα δε σε πειράζει.

Είσαι όλα αυτά που απέφευγα,

μα αν είσαι εδώ δε με νοιάζει.

Να σου ξεφύγω δε μπόρεσα,

Ρόζα με νίκησες πάλι...

Είσαι το αίμα στο ρούχο που φόρεσα.

Με κάνεις θνητό, μα χαλάλι...

Να σ’ αγαπήσω δεν πρόλαβα,

μια ζωή που να μου φτάσει;

Δε σε νοιάζει που πέρασε η ώρα μας,

μα πια ο χορός σε κουράζει.

Μου ‘παν κι οι πιο κακοί άνθρωποι

αγάπησαν κάποτε κάποιον.

Συγγνώμη αν δεν ήμουν για σένα εκεί,

τελικά ο κακός ήμουν μάλλον εγώ.

Yiannos Alexandrou και Μαρία Ψευτάκου My Greek