ฉันติดอยู่ข้างในภาพมายา
ที่เธอได้เป็นคนสร้างขึ้นมา
ตั้งแต่วันที่ 14 กุมภา
ดอกไม้ที่ฉันได้มอบให้เธอเอาไว้
ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอนั้นมอบให้กับใคร
คงไม่ใช่ฉันอีกต่อไป
ไม่รู้ว่าเธอหมดรักฉันไปตอนไหน
แต่บอกฉันทีได้ไหมว่าฉันทำผิดอะไร
ทำไมเธอถึงได้เลือนลาง
ภาพมันเจือจาง
ทุกความทรงจำของเราสองคนที่มันได้เลือนหาย
ไม่มีวันจะคืนมา
คิดถึงเธอฉิบหายในตอนที่ฉันคอยปาดน้ำตาให้เธอ
มันทำให้ฉันต้องเพ้อและอยากจะเจอไม่อยากให้เธอต้องเมิน
ต้องเดินไปที่ต้องเคยได้เจอ
สายลมที่เชยท่าทางที่เชย
สิ่งของที่วางที่เดิมภาระที่เธอนั้นเคยได้เชย
น้ำตาที่เอ่อในตอนที่เหม่อที่เพ้อว่าอยู่ที่เดิม
ที่โน่นที่เกิดสายตาที่เบลอ
ไปพร้อมกับเธอในตอนที่ฉันนั้นเหงยมองฟ้า
ภาพที่เธอได้เคยมองมา
ดอกไม้ที่มีแต่รอยน้ำตา
และหนามมันยังคงทิ่มแทงฉันให้ตาย
ฉันติดอยู่ข้างในภาพมายา
ที่เธอได้เป็นคนสร้างขึ้นมา
ตั้งแต่วันที่ 14 กุมภา
ดอกไม้ที่ฉันได้มอบให้เธอเอาไว้
ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอนั้นมอบให้กับใคร
คงไม่ใช่ฉันอีกต่อไป
ไม่รู้ว่าเธอหมดรักฉันไปตอนไหน
แต่บอกฉันทีได้ไหมว่าฉันทำผิดอะไร
ทำไมเธอถึงได้เลือนลาง
ผมมันก็ผิดไปทุกอย่างแหละ
และตอนแรกที่เราคบมันก็โคตรดี
มองวันนี้แค่หัวไหล่ก็ไม่อยากแตะ
ถ้ามีผมแล้วลำบากก็ขอโทษที
ไม่ได้โทษเธอหรือว่าโทษใคร
อยู่กับคนใหม่เธอคงจะโล่งใจ
ไอคนที่เคยยืนอยู่ข้างข้างกัน
ตอนนี้กลับกันไปยืนอยู่คนละฟากกัน
อะไรวะแล้วทำไมกู
ต้องมานั่งเศร้าอยู่ในวันนี้
ถามใจดูแล้วทบทวนมัน
ปากบอกว่ารักแต่ยังใจดำ
ผมจะต่อสายแต่กลัวจะรบกวน
เสือกรู้ตัวเองในวันที่สายไป
ผมนั่งเติมอยู่แล้วตอนที่หายใจ
นอนเถอะที่รักเดี๋ยวอีกสักพักผมจะหายไป
ขอบคุณนะที่ทำให้ผมรู้ว่า 14 กุมภา
สำหรับผมมันคือความเศร้า
เรื่องของมึง
ฉันติดอยู่ข้างในภาพมายา
ที่เธอได้เป็นคนสร้างขึ้นมา
ตั้งแต่วันที่ 14 กุมภา
ดอกไม้ที่ฉันได้มอบให้เธอเอาไว้
ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอนั้นมอบให้กับใคร
คงไม่ใช่ฉันอีกต่อไป
ไม่รู้ว่าเธอหมดรักฉันไปตอนไหน
แต่บอกฉันทีได้ไหมว่าฉันทำผิดอะไร
ทำไมเธอถึงได้เลือนลาง
