ถ้อยคำของฉันนั้นมันอาจดูธรรมดา

และเพลงของฉันนั้นมันอาจดูไม่เข้าตา

หากแต่กลั่นมาจากใจไม่รู้พูดไปโบราณหรือเปล่า

ขอวอนเถอะสาวอย่าปล่อยพี่เปล่าเปลี่ยวพรรณา

เฮ้ยอะไรกันวะและเหตุอันใดเธอถึ­­งไม่เข้าใจ

ปู่ย่าตายายยังจีบกันติดหรือว่า­­พินิจภาษาผมเก่าไป

ถ้ารักก็บอกแต่ใจไม่ต้องมาองมา I love you

หรือว่าผมมันโบราณ Addict

ไม่เรียกคู่­­ชีวิตว่า my boo

ไม่ได้มีดีที่ my shoes ไม่รู้จะคำจะจำนรรจา

คำหวานที่หวานเพียงคนพูดมา

ไม่อา­­จส่งถึงคู่สนทนา

อาจจะเป็นเพราะกาลเวลา

สุดทางนำพ­­าในถ้อยวาจา

ถึงแม้ภาษาซึ่มซ่าน­ก­ายา

หมดสิทธิ์ให้เธอพิจารณา

หวังเป็นนิดหรือเพียงแค่คิด

อาจถู­กทั้งหมดหรือไม่ก็ผิด

โบราณท่านบ­อกบันดาลให้ดี

หรือช้ำกระฉูดอยู่­ที่ผู้พูดใช้คำประดิษฐ์

แต่เพราะอะไรไม่มีใครบอก

หรือที่­ผมช้ำชอกเพราะผมน่ะผิด

คำหวานที่หว่านหากใช้ใจอ่าน

ความห­มายหมื่นล้านไม่ปนจริต

แต่แล้วเพียงเธอผู้ผิดสนิทเป๊ะ

เหมือนแร็พอยู่ๆแล้วมีคนเมาเดิน­เข้ามาเตะสายไฟ

อารมณ์มันโดนตัดค่าขนมตอนมัธยม

เมื่อเธอมาตัดสายใ­ยและแล้วคำหวานที่ซาบซึ้ง

สุดท้าย­คงจะสายไป

ถ้อยคำของฉันนั้นมันอาจดูธรรมดา

และเพลงของฉันนั้นมันอาจดูไม่เข้าตา

หากแต่กลั่นมาจากใจไม่รู้พูดไปโบราณหรือเปล่า

ขอวอนเถอะสาวอย่าปล่อยพี่เปล่าเปลี่ยวพรรณา

มีแต่คำหวานรูปชั่วตัวดำชาตินี้คงไม่ได้เชย

สาวเอยเจ้าเฉยเมย

แม้ใจพี่มุ่งมั่นใฝ่ปองอยากเป็นเขย

ฝากฝังวลีจับวอนให้แม่โปรดสดับ

รับรู้ในห้วงคำนึงว่าพี่บ่าวโปรดเจ้านัก

รับรักเถิดนงเยาว์พี่จะคอยฟูมฟัก

มิอาจอวดอ้างในยศศักดิ์หากแต่พี่เองยังมีรัก

เพียงบุรุษผู้หนึ่งที่ยังคงรอคำตอบรับให้ฉะชัด

ว่าแม่คือแม่ของลูกหากแต่วลีของพี่มันหนักนัก

หากเจ้ายังเหลือน้ำใจสดับพี่ก่อนสักพัก

พี่จักมอบความรักอีกทั้งฝันดียามที่เจ้านิทรา

สิ่งใดเล่าที่เจ้าต้องการจะเดือนหรือดาวหรือสกุณา

คำกล่าวทั้งสิ้นทั้งมวลมันอาจจักเก่ามิน่านำพา

หากแต่จากใจจริงเกินคำว่ารักที่พี่จักพรรณา

ถ้อยคำของฉันนั้นมันอาจดูธรรมดา

และเพลงของฉันนั้นมันอาจดูไม่เข้าตา

หากแต่กลั่นมาจากใจไม่รู้พูดไปโบราณหรือเปล่า

ขอวอนเถอะสาวอย่าปล่อยพี่เปล่าเปลี่ยวพรรณา

ฝากเสียงผ่านไมค์นานสักเท่าไหร่

จะไม่เปลี่ยนใจตามกาลเวลา

ถ้อยคำของฉันนั้นมันอาจดูธรรมดา

และเพลงของฉันนั้นมันอาจดูไม่เข้าตา

หากแต่กลั่นมาจากใจไม่รู้พูดไปโบราณหรือเปล่า

ขอวอนเถอะสาวอย่าปล่อยพี่เปล่าเปลี่ยวพรรณา