เผลอใจใฝ่ปอง
จึงหมองหม่น
เสียดายที่เกิดมาจน
สู้ทนฟังคำเย้ยมา
เสียดสีทิ่มแทงในใจ
ผลักไสให้ไปไกลตา
ค่ามีก็เพียงดอกหญ้า
เจ้าดอกฟ้างามเด่น
รักจริงจากพี่ชาวดิน
ยุพินจึงมองไม่เห็น
ชื่นชมชาวฟ้าใช้เงินตราเช้าเย็น
เจ้าเพลินหลงเล่นเอารักเซ่นเงินตรา
ซักวันเจ้าคงคิดถึงพี่
คิดถึงรักเก่าเรามี
เจ้าพลีรื่นรมณ์สมอุรา
พรอดรักกันเพียงลำพัง
ต่างหวังเคียงชีวา
สี่ปีไม่มีคุณค่าวาสนาพี่ต่ำ
คิดหาคนช่วยปลอบใจ
นี่ไฉนแผลใจรุกราน
รักต้องติดลบ เมื่อได้พบคนงาม
ปวดใจเช้าค่ำ
ครวญรักคร่ำก่อนเอย
ซักวันเจ้าคงคิดถึงพี่
คิดถึงรักเก่าเรามี
เจ้าพลีรื่นรมณ์สมอุรา
พรอดรักกันเพียง ลำพัง
ต่างหวังเคียงชีวา
สี่ปีไม่มีคุณค่า
วาสนาพี่ต่ำ
คิดหาคนช่วยปลอบใจ
นี่ไฉนแผลใจรุกราน
รักต้องติดลบเมื่อได้พบคนงาม
ปวดใจเช้าค่ำ
ครวญรักคร่ำก่อนเอย
