ภูเขาสูงเหยียดยาว
ทิวมะพร้าวโอนเอน
ลมพัดแผ่วยามเย็น
เราเคยนั่งฟังเสียงกอรี
เจ้าทิ้งเมืองใต้
จากไปนานหลายปี
ได้ข่าวเดี๋ยวนี้
เจ้าเฟื่องฟุ้งอยู่เมืองกรุงไกล
เคยกินน้ำบูดู
เคยนั่งดู
โนราห์
วันที่เจ้าจากลา
หยาดน้ำตาของพี่รินไหล
เหมือนนกลืมคอน
จากจรลืมถิ่นพงไพร
ลืมแล้วหรือ
เมืองใต้ ไซรน้องไซร
เจ้าไม่หลบมา
แล้วไซรน้องไซร
เจ้าไม่หลบมา
อย่าลืมกอรี
ลืมเสียงหนังลุง
เสียงกลองเต้งตุงของมโนราห์
อย่าลืมร็องแงง
ลืมแกงพุงปลา
กลับเถิดกลับมา
กลับใต้บ้านเรา
พี่จึงร้องเป็นเพลง
บรรเลงฝากสายลมพา
จากสวนยางพารา
ฝากลมมา
มาหานงเยาว์
อย่าได้ทิ้งพ่อ
ลืมแม่ที่ท่านแก่เฒ่า
กลับมาดูใจพี่บ่าว
ที่ใกล้ตาย
กินไรก็ไม่ลง
ที่ใกล้ตาย
กินไรก็ไม่ลง
อย่าลืมกอรี
ลืมเสียงหนังลุง
เสียงกลองเต้งตุงของมโนราห์
อย่าลืมร็องแงง
ลืมแกงพุงปลา
กลับเถิดกลับมา
กลับใต้บ้านเรา
กลับเถิดกลับมา
กลับใต้บ้านเรา
