พี่ ระทม อยู่ เดียว ดาย
ความ สุข ที่ หมาย คลาย คืน
เจ้า ลืม รักเคยภิรมย์ ชม ชื่น
เพียงฟังน้ำคำคนอื่น
เจ้าคืนสัญญาแห่งใจ
อันคำคน เวียนวน ลอย ลม
ควรหรือเจ้ามาเศร้าตรม
เอาอารมณ์ของตัวเป็นใหญ่
เก็บมาวู่วาม
หลงลืมแม้ความยับยั้งชั่งใจ
ตัด เยื่อ ตัด ใย
ทอดทิ้งไป ให้พี่ ตรม
เจ้า คิดเอาแต่ใจ ตน
ลืม เหตุลืมผลงายงม
แต่ เพียงน้ำคำวาจา ปรารมย์
ควรหรือยึดเอามาตรม
ระทมแล้วเลยเปลี่ยนไป
อัน อารมณ์ หากเหนือ เหตุ ผล
ความ แค้นก็แน่นกมล
กลายเป็นคนคิดสั้นไปได้
หัก ความระทม
ยกเอาอารมณ์หนีให้ห่างไกล
จะ เห็น หัว ใจ
แล้วจะรักใคร เจ้าเอย
อัน อารมณ์ หากเหนือ เหตุ ผล
ความ แค้นก็แน่นกมล
กลายเป็นคนคิดสั้นไปได้
หัก ความระทม
ยกเอาอารมณ์หนีให้ห่างไกล
จะ เห็น หัว ใจ
แล้วจะรักใคร เจ้า เอย...
