คือไกลแท้น้อ ทางคืนเมือบ้าน

ได้แต่คึดฮอดคือเก่า

อยู่เมืองฟ้า แต่ฟ้าบ่แม่นของเฮา

อดเอา บอกผู้เจ้าของ

ต้องมีมื้อได้ดี ต้องมีมื้อคือฝัน

ถึงฝันยังปลิวล่องๆ

คนอยู่ทางบ้าน กะยังถ่ายังคอง

ได้แต่หวังว่าคงบ่ดน

เป็นดอกสะแบงที่เคยบานกลางทุ่ง

ถึงอยู่เมืองกรุงแต่บ่เคยลืมต้น

ดนปานได๋ แต่บ่เคยลืมส่น

ยังอดทนเพื่อคนทางบ้าน

เป็นดอกสะแบงที่ลมพัดมาไกล

ลังเทือฮ้องไห้เหลือใจนำฝัน

ปลอบตัวเอง อย่าไหวอย่าหวั่น

ยังถ่าคอยมื้อนั้น

มื้อที่ฝันเป็นจริง

สะแบงดอกนี้สิคืนบ้าน

เห็นดาวลางๆ เห็นเดือนมัวๆ

ฟ้าเดียวแต่บ่คือกัน

ลมพัดต้อง

แฮงเหงาแฮงคึดฮอดบ้าน

ฝากลม ไปยามไปส่อง

ต้องมีมื้อได้ดี ต้องมีมื้อคือฝัน

ถึงฝันยังปลิวล่องๆ

คนอยู่ทางบ้าน กะยังถ่ายังคอง

ได้แต่หวังว่าคงบ่ดน

เป็นดอกสะแบงที่เคยบานกลางทุ่ง

ถึงอยู่เมืองกรุงแต่บ่เคยลืมต้น

ดนปานได๋ แต่บ่เคยลืมส่น

ยังอดทนเพื่อคนทางบ้าน

เป็นดอกสะแบงที่ลมพัดมาไกล

ลังเทือฮ้องไห้เหลือใจนำฝัน

ปลอบตัวเอง อย่าไหวอย่าหวั่น

ยังถ่าคอยมื้อนั้น มื้อที่ฝันเป็นจริง

สะแบงดอกนี้สิคืนบ้าน

เป็นดอกสะแบงที่เคยบานกลางทุ่ง

ถึงอยู่เมืองกรุงแต่บ่เคยลืมต้น

ดนปานได๋ แต่บ่เคยลืมส่น

ยังอดทนเพื่อคนทางบ้าน

เป็นดอกสะแบงที่ลมพัดมาไกล

ลังเทือฮ้องไห้เหลือใจนำฝัน

ปลอบตัวเอง อย่าไหวอย่าหวั่น

ยังถ่าคอยมื้อนั้น

มื้อที่ฝันเป็นจริง

สะแบงดอกนี้สิคืนบ้าน