โอ้ชีวิตคิดไฉน

ใครหนอใครลิขิต

ประกาศิตของศิวะ

หรือของพระพรหมเจ้า

บ้างกำเนิดเกิดมา

พอลืมตามองโลก

บ้างมีโชคบ้างอับโชค

มีสุขโศกปนเศร้า

แต่จอมนราพิสุทธุิ์

ท่านสอนพุทธบริษัท

เป็นธรรมะปรมัต

อ้างถึงอำนาจกรรมเก่า

ว่ากุสลาธรรมมา

มนุษย์เกิดมามีสุข

อกุสลาพาให้ทุกข์

ดั่งไฟที่ลุกรุมเร้า

บ้างกึ่งดีกึ่งชั่ว

เพราะตัวของตัวมั่ววุ่น

สร้างทั้งบุญทั้งบาป

เหมือนดำที่ฉาบด้วยขาว

ผมมิใช่บัณฑิต

อันมีจิตสิเหน่หา

ที่จะเป็นนักเทศนา

มาเจรจายั่วเย้า

จึงตั้งศรัทธาสาทก

เรื่องยาจกยากจน

มีตากับยายสองคน

ปลูกบ้านอยู่บนเชิงเขา

แกเลี้ยงแม่ไก่อู

มีลูกอยู่เจ็ดตัว

เช้าก็ออกริมรั้ว

จิกกินเม็ดถั่วเม็ดข้าว

เวลามีเหยี่ยวเฉี่ยวโฉบ

ซิแม่ก็โอบปีกอุ้ม

กางสองปีกออกคลุม

พาลูกทั้งกลุ่มเข้าเล้า

แม่ไก่จะปลอบขวัญลูก

เสียงกรุ๊กกรุ๊กปลุกขวัญ

ลูกตอบเจี๊ยบเจี๊ยบลั่น

ทั้งทั้งที่ขวัญเขย่า

แล้วเขี่ยข้าวออกเผื่อ

ต่างคุ้ยเหยื่อออกให้

ลูกไก่แม่ไก่ไร้ทุกข์

ซิไม่มีสุขใดเท่า

ถึงคราวจะสิ้นชีวิต

เมื่ออาทิตย์อัสดง

มีภิกษุหนึ่งองค์

เดินออกจากดงชายเขา

ธุดงค์เดียวด้นดั้น

เห็นสายัณต์สมัย

หยุดกางกลดพลันทันใด

หลังบ้านตายายผู้เฒ่า

อยากรู้เรื่องต่อก็ต้อง

เปิดตอนสองฟังเอา