บ้านพี่เป็น เรือนแพสาว น้อย
เขาไม่แลสาวแก่ เขาก็ไม่มอง
โตอยู่ริมฝั่งคลอง
เมื่อยามน้ำนองลอยล่อง
เหมือนดังวิมาน
เพราะมันไม่โก้
เหมือนตึกหลังโตที่สูงตระหง่าน
ไม่แลระริกโอฬารแต่เป็นบ้าน เรือน แพ
เดือนสิบสอง
น้ำนองหลากสองฝั่งฟาก
น้ำปริ่มแปร้
อกพี่ร้าว หนาวดวงแด เหมือนมีแผล
ในดวงใจ
มองเห็นน้ำ ชุ่มฉ่ำแท้ มองเรือแพ
ดูขวักไขว่
หลับตามอง ครองหัวใจ
โอ้เหตุไฉน แห้งแล้งตรม
บางกอกน้อย
ตลาดน้ำ เรือพายจ้ำ แจวกันขรม
เสียงเรือหาง ครางระงม
ดังเสียงขรม เหมือนพี่คราง
ครวญหาน้อง
มองหานุชไม่สิ้นสุด จนฟ้าสาง
มองข้างไหน ไม่พบนาง
อกอ้างว้าง โอ้อาวรณ์
บ้านพี่เป็น เรือน แพสาว เอย
เจ้าไม่แลน้องแม่ คงชอบบ้านดอน
โอ้ แม่ขน ตางอนพี่ฝาก
สุนทรลอยร่อน ทิ้งมาตามคลื่น
พี่คงจะแย่ขายบ้านทิ้งแพ
ออกพเนจรไม่เจอ แม่ขนตางอน
จะไม่ย้อน มา เรือนแพ
