เมื่ออาทิตย์อุทัย ส่องทั่วท้องถิ่นไพร
โลกแจ่มใสอีกครั้ง
เหม่อมองนกโผบิน แว่วธารรินไหลหลั่ง
ป่าลั่นดังสะท้านใจ
แดดส่องฟ้า เป็นสัญญาวันใหม่
พวกเราแจ่มใส เหมือนนกที่ออกจากรัง
ต่างคนรักป่า ป่าคือความหวัง
เลี้ยงชีพเรายัง ฝังวิญญานนานไป
ตื่นเถิดหนา อายนกกามันบ้าง
แผ่นดินกว้างขวาง ถางคนละมือละไม้
รอยยิ้มของเมีย ชะโลมฤทัย
ซับเหงื่อผัวได้ ให้เราจงทำดี
เสื้อผ้าขี้ริ้ว ปลิวเพราะแรงลมเป่า
กลิ่นไอพวกเรา เขาคงจะเดินเมินหนี
คราบใดไหนเล่า เท่าคราบโลกีย์
เคล้าอเวจี หามีใครเมินมัน
โลกเศร้าหมอง ครองน้ำตาความเศร้า
แบ่งกันว่าเขา แล้วเราเศร้าจริงใจฉัน
ป่ามีน้ำใจ ใสแจ่มทุกวัน
รักป่าไหมนั่น เมื่อป่าลั่นความจริง
