Қаусаған қасіретті қара шалмын

Бұл күнде қара шалмен санасар кім

Жанымды жегідей жеп қарттар үйі

Күн сайын қуат кеміп аласардым

Онша тар емес еді-ау пәтерінде

Осында тастап кеттін әкелдіңде

Сынаптай сыртын берсе туған балан

Тірідей өлгені ғой әкеннінде

Көп болды-ау дидарынды көрмегелі

Көп болды-ау шешендіде жерлегелі

Балам деп көз жұмғанша жылап жатты

Жаныма қатты батты келмегенің

Жүрсін-ау қолын тимей хабарын жоқ

Жатырмын жаутан қағып амалым жоқ

Айтып-ен жас күнінде есіңде ме?

Әкенді өл-өлгенше бағамын деп

Балам-ау не істетпейді қу тіршілік

Кей пенде дүние қуып жүр құлшынып

Артымда барма десем ұрпақ ізі

Сөзімде қалғаны ма бір қушылық

Әкенде осы жерде өлер енді

Тәңірдің жазуына көнер енді

О жалған сағындым ғойтым болмаса

Алып кеп бір иіскетші немеремді

Қадірін түсінбедің қолда бардың

Қауқайып қара басым жолда қалдым

Тал, дарақ үй мүлкімді ақша қылып

Астына аппақ шаңқай волга алдың

Несіне балам бар деп мақтанайын

Өмірден өз жөніммен аттанайын

Ұмытпа келер болсан домбырамды

Шерімді шемен болған ақтарайын

Несіне өлемін ден өкінемін

Қайғыдан қарс айырылған көкірегім

Көз жұмсам елге апарып қоярсындар

Соңғы рет сенен соңы өтінемін

Өзін деп өтіп еді-ау бар қызығым

Барады ау оттай жанып тән қызуым

Мүмкін бұл менің соңғы демім шығар

Аман бол қайда жүрсен жалғыз ұлым