Yattığım yatağın başucunda yazıyorum bunları sana
Biliyorsun seni anlatmak isterken bile
kıyamıyorum seni cümle içinde kullanmaya
oysa sen Kim bilir şimdi
hangi rüyada mutluluğu buldun ki
ben sen uyurken de özleyebiliyorum seni
Ellerini gözlerini saçının tek bir telini
Kısacası sana ait olan her şeyi
...
seninle Bahar kokuyor odam seninle seviyorum insanları
En çok da senin gözlerine baktığımda görebiliyorum
mutluluğun üzerime yakıştığını
ilk kez Ve eminim ki son kez
gerçekten Sevmeyi Öğrettin Bana
Sen hayatıma gelince tenezzül bile etmedim bir daha yalana
yukarıdan aşağıya aşağıdan yukarıya
ya da boylu boyunca
neresinden bakarsan bak Mutluluk senin adın
...
öyle büyüttüm ki seni içimde
ellerini ellerimin üstüne koyunca
bu kenti bir uçtan bir uca kucaklıyor gibi oluyorum
Yağmur damlalarında ıslanır gibi
Damla Damla Mutluluk biriktirmeyi öğrettin
o mutlulukları harcamaya korkuyorum
hep aklımın bir köşesinde yer etmiş Yalnızlık
olur da Rabbim yeniden Yalnızlık nasip ederse bana
o günlere saklıyorum bu mutlulukları
...
kızma bana seni kaybetme korkusuyla öldürdüm içimdeki çocuğu
kaç kez intiharın eşiğine geldi umutlarım
İnan onu bile hatırlamıyorum
fazla şey bilmek üzermiş insanı
ama ben bugüne kadar fazla üzülmenin ne olduğunu bilerek yaşadım
alışık değilim bir kapının ardından ansızın çıkıp beni mutlu etmene
ama alışacağım
Yeter ki bu mutluluğu bana fazla görme
şimdi adını bile unuttuğun insanları
kendime doğru bildiğim zamanları Hatırlıyorum da
o zamanlarda da benim bu hayat için doğru ve tek seçeneğim sendin
şimdi yanımda
Başucumda uyuyorsun
elimi uzatsam dokunacağım
iki Dudağımın arasına bakıyor artık benim Sesimi duyman
Üstelik ben bunları yazarken bile Zaman akıp Gitmeye devam ediyor
Ve fazlaca da Daralıyor
artık istesem de seni unutamam
gel sen Unutturma kendini
şimdi seni uyandırsam ve sorsam benimle var mısın
