เจ็ดปีผ่านมา
น้องเรียนยังไม่จบ
เพื่อนเพื่อนเขาหลบ
เขาจบกันหมดแล้ว
พ่อแม่นั่งคอย
ละห้อยจนเหม็ดคอยแล้ว
ความหวังเพริศแพร้ว
วี่แววนานเกิน
ถ้าหัวไม่เดิน
หลบเรินทำสวนไร่นา
ตัดยางก็ได้
เช้าเช้าตั้งหลายผืน
อยู่แค่พี่น้อง
ไม่ต้องระหกระเหิน
หลงแสงสีเพลิน
จนลืมคนคอยข้อง
ถ้าหนังสือไม่ท่อง
อย่าฝืนต่อปริญญา
ไม่ขยันศึกษา
พี่สาวว่าไม่จบแน่นอน
น้องเอย
ไม่ไหวให้กลับบ้าน
อย่าทนทรมาน
ในเมืองใหญ่
เรียนไม่จบหลบมา
ไม่ต้องอาย
ชีวิตเป็นได้
อีกหลายอย่าง
น้องเอยไม่ไหว
อย่าทนท้อ
เจ็ดปีนี่น้อง
ได้ไหรบ้าง
สู้ตัวคนเดียว
มันอ้างว้าง
มีใครไหนบ้าง
เขาจริงใจกับเรา
ถ้าหนังสือไม่ท่อง
อย่าฝืนต่อปริญญา
ไม่ขยันศึกษา
พี่สาวว่าไม่จบแน่นอน
น้องเอย
ไม่ไหวให้กลับบ้าน
อย่าทนทรมาน
ในเมืองใหญ่
เรียนไม่จบหลบมา
ไม่ต้องอาย
ชีวิตเป็นได้
อีกหลายอย่าง
น้องเอยไม่ไหว
อย่าทนท้อ
เจ็ดปีนี่น้อง
ได้ไหรบ้าง
สู้ตัวคนเดียว มันอ้างว้าง
มีใครไหนบ้าง
เขาจริงใจกับเรา
พี่แหลงให้ฟัง
เพราะรอน้องตั้งเท่าใด
เดี๋ยวใจสลาย
ได้ตายแก่กันเสียก่อน
เรียนไม่จบหลบมา
มาต๊ะพี่ขอวอน
อย่าให้พี่ต้องนอน
ข้องใจอยู่พรรค์นี้
หลบมาต๊ะน้อง
หลบมาต๊ะน้อง
หลบมาต๊ะน้อง
