Aynı sokakta oturuyo'duk, adı esrarengiz

Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi

Hepsi nedensiz, hepsi sebepsiz

Kirli sakalları vardı, kahverengi gözlüğü, kumraldı

Ben nefret ederdim ama mahallenin bütün kızları ona hayrandı

Bir gün onunla yolda karşılaştık, çok güzel bir yüzü vardı

O an kalbimi söküp atasım geldi

Çünkü deli gönlüm o an onun aşkıyla alevlendi

Artık uyumak yerine sürekli onun evini izliyordum

Onunla karşılaşabilmek için akşam saatlerce kapılarda duruyordum

Bi' akşam onu yolda gördüm, "Bi' dakika, bakar mısın?" dedim

"Acelem var, küçüğüm" dedi

Sanki bana aramızdaki yaş farkını hatırlattı

Eve gidip ağladım

Ertesi gün eve girdiğini gördüm

Hemen gittim ve kapıyı çaldım

Açtı, "Ne var, küçüğüm?" dedi

Adımı bile söyleyemedim

Sadece "Seni seviyorum" dedim

Gülümsedi, cevap bile vermedi

"Evet" dedim, "Ne evet?" dedi

Konuşmadım ve koşarak dışarı çıktım

Daha sonra da bir ay boyunca evden çıkmadım

Bir gün arkadaşlarla evde otururken

Mahalleye sirenler içinde bir ambulans geldi

O günü hiç unutmam

Ambulanstan alelacele inenler hızla onun evine girdi

Bütün mahalle aşağı indik ve seyre daldık

Bir kaç dakika sonra

Onu sedyeyle dışarı çıkardılar

Önümden geçerken

"Ben de seni, küçüğüm" dedi ve gözlerini yumdu

Donup kaldım, çünkü herkes bana bakıyordu

Eve doğru koşmaya başladım

Gözyaşlarım durmadan akıyordu

Eve vardım, annemler ondan bahsediyordu

Ailesi yokmuş, kendi gayretiyle bu yaşa gelmiş, okumuş

Sevdiği bir kız varmış, ailesi vermeyince kız kaçmış

Ama kaçtığı gün ölmüş

Bi' süre sonra yine sevmiş ama ne yazık o da ölmüş

Kimi sevdiyse ölüm ayırmış

Sanki onun sevgisi Azrail'in ölüm fermanıymış

Bazan hiç nedensiz durup dururken ağlıyormuş

Uyurken baş ucunda bir kâğıt, bir kalem, birde fotoğraf duruyormuş

Bir an önce ölebilmek için sanki dua ediyo'muş

İntihar edip hastaneyi aramış

Polisler evinin duvarında "Küçüğüm" yazısını bulmuşlar

Polisler evinin duvarında "Küçüğüm" yazısını bulmuşlar

"Küçüğüm, sen de ölme"

"Küçüğüm, sen de ölme" yazıyormuş