Unha marea sen voz,

o tacto dun lenzo gastado.

Nos teus dedos, apertados,

caen as miñas mans do teu lado.

Aprendín a coser en cruz,

a dobrar o vento sen que rompa.

Nos días grises teu sorriso

convertía o gris en branco.

Os teus pasos son piares,

que tecían amores no tempo.

Onde ó día non tiña calor,

pintabas lareiras cos beizos.

Mil fíos de amor circulaban

entre mares terras e ceos,

anunciando asubíos no bosque

para saber onde está o meu norte.

Non queda un xogo no aire,

nin eco das risas resoando.

O que aprendín nos teus silencios,

mudou os demos en anxos.

Non queda un xogo no aire,

nin eco das risas resoando.

O que aprendín nos teus silencios,

mudou os demos en anxos.

A brisa leva á túa voz,

cun segredo agochado pra min.

No baleiro dos meus desertos,

as túas caricias fanme sorrir.

As estrelas, coma os vixías,

lanzan velas que se acenden

e nos recunchos fan de guías,

onde a escuras ninguén comprende.

Non queda un xogo no aire,

nin o eco das risas resoando.

O que aprendín nos teus silencios,

mudou os demos en anxos.

Non queda un xogo no aire,

nin o eco das risas resoando.

O que aprendín nos teus silencios,

mudou os demos en anxos.

Tecín de novo as raíces,

cos teus xestos, sentín a vida.

Cada nó que ti deixaches

é unha chave nunca esquecida.

Agora os ventos rumorean,

lendas gardadas na xanela,

onde escribías cada noite,

cartas de amor e primavera.

Sempre que aparece o frío,

sinto a calor do teu vento.

Sempre que me perdo atopo

as túas pegadas tan perto.