..ฟากฟ้ายามเย็น เห็นแสงรำไร

อาทิตย์จะลับโลกไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา

..หมู่มวลวิหค เหินลมอยู่กลางเวหา

จะหลับคืนสู่ชายคา ชายป่าคือแหล่งพักพิง

...แต่น้องนางไยไม่เห็นกลับมา

จากไปตั้งหลายปีกว่า

ท้องนาบ้านเราเหงาจัง

..ลมหนาวพัดโบก โยกเรือนจนคล้ายจะพัง

ผู้เฒ่าตายายลงนั่ง

เหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย

นก น้อย จากท้องนา ราคาถูก

เธอเป็นลูก ที่ถูกพ่อแม่ขายไป

กตัญญูบิดา มารดา ปานใด

แม่สาย จากเมือง เชียงฮาย

ต้องไปสู่สังคมทราม

..เมื่อรู้สึกตัวว่าสายเกินไป

หมื่นพันที่เธอผ่านชาย

หัวใจเธอจึงเย็นชา

..สังคมกระหน่ำซ้ำสอง เธอต้องติดยา

ไม่คิดหวนคืนบ้านนา ปรารถนา เพียงยาเมา

...ผู้เฒ่าล้มป่วย คนช่วยไปบอก

เธอจึงจากเมืองบางกอก

หวังไปให้ทันเวลา

..เอายาไปฝาก เอาหมาก เอาพลูเสื้อผ้า

แม่สายที่เธอจากมา

เหมือนวาจาว่าสายเกินไป

นก น้อย กลับมาแค่ทันพระสวด

ใครเล่าเจ็บปวด

รวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ

สังคมเมืองไทย ใครฟังเขาคงไม่เชื่อ

ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ

ให้กับชายที่อู้บ่จ้าง...