เห็นกันอยู่ตำตา
ว่าเธอกับเขาเกินคนทั่วไป
พากันไปฮอดขั้นไหน
ฉันควรต้องรับรู้มันหรือยัง
ไม่ใช่ธรรมดาที่เธอเคยบอก
ว่ายังคงมีแค่ฉัน
คำว่ารักที่พูดทุกวัน
เชื่อได้
แค่ไหน
ทำไมต้องออกอาการ
ดูเธอลนลาน
เหมือนโดนจับได้
สิไปกลัวอีหยัง
ถ้าว่าหัวใจ
ของเธอยังมั่นคงพอ
บอกกันได้หรือยัง
ว่าวันนี้สองเฮา
พอสิไปต่อกันได้บ่
หรือว่าฉันต้องถาม
อีกคนที่รอ
คนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
นี่ใช่ไหมเหตุผล
ที่เธอห่างเหิน
ตลอดมา
ถ้าหากบ่ฮักกันแล้ว
ก็ควรปล่อยมือ
เว้าความจริงโลดสา
สิได้เจ็บเทือเดียว
แค่เทือนี้
บ่ต้องมีเทือหลัง
เทือใหม่
บ่ต้องมานั่งเดา
อาการเบิ่ดใจ
คิดว่าเธอแค่อารมณ์บ่ดี
ให้มันเจ็บเทือเดียว
แค่เทือนี้
อาจต้องมีน้ำตาบ่เป็นหยัง
อย่างน้อยๆก็คุ้ม
ได้เห็นทุกอย่าง
ที่ผ่านมาว่าหยังเป็นหยัง
มันจั่งเจ็บ
อยู่บ่เซา
เขาคงได้ใจเธอ
ดูไปยังเผลออดยินดีบ่ได้
หมดสิ้นความสับสน
ว่าไผเป็นไผ
บ่ต้องหาคนแพ้
แค่เธอเองชัดเจน
บ่ต้องเกรงใจเลยที่ผ่านมา
ก็คงไม่แคร์
ฮู้แล้วว่ามื้อนี้
สิ่งที่ควรดูแล
บ่แม่นคำว่าเฮา
มันบ่มีแล้วตั้งดน
นี่ใช่ไหมเหตุผล
ที่เธอห่างเหิน
ตลอดมา
ถ้าหากบ่ฮักกันแล้ว
ก็ควรปล่อยมือ
เว้าความจริงโลดสา
สิได้เจ็บเทือเดียว
แค่เทือนี้
บ่ต้องมีเทือหลัง
เทือใหม่
บ่ต้องมานั่งเดา
อาการเบิ่ดใจ
คิดว่าเธอแค่อารมณ์บ่ดี
สิได้เจ็บเทือเดียว
แค่เทือนี้
อาจต้องมีน้ำตาบ่เป็นหยัง
อย่างน้อยๆก็คุ้ม
ได้เห็นทุกอย่าง
ที่ผ่านมาว่าหยังเป็นหยัง
สิได้เจ็บเทือเดียว
แค่เทือนี้
บ่ต้องมีเทือหลัง
เทือใหม่
บ่ต้องมานั่งเดา
อาการเบิ่ดใจ
คิดว่าเธอแค่อารมณ์บ่ดี
ให้มันเจ็บเทือเดียว
แค่เทือนี้
อาจต้องมีน้ำตาบ่เป็นหยัง
อย่างน้อยๆก็คุ้ม
ได้เห็นทุกอย่าง
ที่ผ่านมาว่าหยังเป็นหยัง
มันจั่งเจ็บ
อยู่บ่เซา
มันจั่งเจ็บ
อยู่บ่เซา
เฮ็ดให้เจ็บ
อยู่บ่เซา
