ไม่มีนาทำ

จึงต้องระกำ ลำบาก

ทำนาถึงเหนื่อยยาก

อย่างน้อยก็มี ข้าวกิน

อีกหอยปูหลา

ก็พอได้หา เป็นอาจิณ

เหมือนคนจร หมอนหมิ่น

ชีวิตต้องดิ้น

เป็นกรรมกร

ที่ซุกหัวนอน

ต้องหนุนขอน ข้างตึก

หนูมานั่งนึก นอนนึก

น้ำตาก็พลัน เปียกขอน

สร้างให้เขาไว้

แต่เราซิไม่ได้นอน

พอเสร็จแล้ว ก็ต้องจร

เป็นกรรมกร เรื่อยไป

เสื้อผ้า ก็ขาด

มันชึ้บอกว่าชัด

ว่าหนูนี้จน แค่ไหน

อยากซื้อหา

ก็สุดปัญญา เหนื่อยใจ

แค่เงินวีกยังไม่ได้

เถ้าแก่ไปไหน

ไม่เห็นมา

ชีวิตจับกัง

ต้อใช้กำลังแลกเงิน

ทำงานกันเสียจนเพลิน

ข้าวสารก็หมด

อีกแล้วหนา

เหลีวมองทางไหน

ก็ดูจะไร้ที่พึ่งพา

วันนี้เถ้าแก่ไม่มา

หิวจนมืดหน้า ตาลาย

เสื้อผ้า ก็ขาด

มันชึ้บอกว่าชัด

ว่าหนูนี้จน แค่ไหน

อยากซื้อหา

ก็สุดปัญญา เหนื่อยใจ

แค่เงินวีกยังไม่ได้

เถ้าแก่ไปไหน

ไม่เห็นมา

ชีวิตจับกัง

ต้อใช้กำลังแลกเงิน

ทำงานกันเสียจนเพลิน

ข้าวสารก็หมด

อีกแล้วหนา

เหลีวมองทางไหน

ก็ดูจะไร้ที่พึ่งพา

วันนี้เถ้าแก่ไม่มา

หิวจนมืดหน้า ตาลาย