ยามเมื่ออยู่ห่างเธอ
ฉันนอนละเมอถึงเธอไม่วาย
อยากจะผูกคอตาย
ที่บนยอดไม้วันละหลายหลายครั้ง
ตั้งแต่พี่ไปรบพบเธอครั้งโน้น
เหมือนถูกมนต์ขลัง
กลับมานอนละเมอเพ้อเสียจนจิตพะวัง
นึกถึงความหลังคราครั้งเราร่วมรักกัน
อยู่ที่แดนแคว้นแห่งเวียดนาม
ตั้งแต่จากเวียดนาม
มาถึงเมืองไทยพี่ผ่ายผอม
สุดระทมตรมตรอม
คิดถึงโฉมยงทุกชั่วโมงยาม
พี่ต้องทนเงียบเหงาทั้งเย็นและเช้า
ดวงจิตวาบหวาม
วันทั้งวันคืนทั้งคืนยามจะนอน
อาวรณ์เพ้อครวญถึงแม่สาวเวียดนาม
คนงามของทหารหนุ่มไทย
หากได้เธอมาเคียง
ร่วมหมอนนอนเตียงพี่คงสุขโข
ถึงพี่จะหัวโต
ผอมโซเพราะน้องพี่ไม่หวั่นไหว
จะประครองกอดน้องทุกคืนทุกวัน
มิห่างไปไหน
วันทั้งวันคืนทั้งคืนพี่มิยอม
ให้เนื้อหอมต้องพลัดพรากจากพี่ไป
ขอเพียงให้อยู่ใกล้เธอ
