มื้อเจ้าพาเขามา
หย่างเหยียบหัวใจอ้าย
สิหอบหัวใจคนพ่าย
ไปกองไว้ไส
อ้ายกะส่ำคนตาย
แต่ว่ายังมีลมหายใจ
เจ้าส่างฮักง่ายลืมไว
แท้น้อใจคน
บ่สนว่าคนจั่งอ้าย
สิอยู่จั่งได๋
ความฮักปานไม้อ่อยไฟ
คือจั่งเขาว่า
อ้ายบ่พร้อมสิซ่อมหัวใจ
เจ้าก็ยัดเยียดคำบอกลา
สุดท้ายบ่ต่างจากหมา
บ่มีเจ้าของ
น้องคือจั่งใจง่าย
อ้ายหายใจจนบ่ฮอดท้อง
อ้ายย่านประครองชีวิต
เจ้าของสู้ต่อบ่ไหว
อ้ายเกือบสิเอาหัวใจบ่รอด
ยามเห็นเจ้า
กอดสวีทกันกับเขา
ปานว่าอ้ายถืกไฟแผดเผา
หัวใจฮ้อนฮนหาแขนขา
มันล่าหล่อย
ส่อยอ้ายแหน่
อย่าแคร์เขาหลาย
ช่วยฮักอ้ายพอต่อลมหายใจ
คำสาบานเคยบอก
ฮักอ้ายหลาย
กลายเป็นคำบอกลา
กลั้นใจยอมรับความจริง
แต่เฮ็ดบ่ได้
ลบเจ้าออกจากหัวใจบ่ได้อิหลี
อ้ายแค่ฝืนรับคำตัดสิน
เกือบสิ้นลมหายใจฟรีฟรี
ขออวยพรให้น้องโชคดี
อ้ายสิพาหัวใจอ้ายหนี
ไปตายดาบหน้า
อ้ายหายใจจนบ่ฮอดท้อง
อ้ายย่านประครอง
ชีวิตเจ้าของสู้ต่อบ่ไหว
อ้ายเกือบสิเอาหัวใจบ่รอด
ยามเห็นเจ้ากอด
สวีทกันกับเขา
ปานว่าอ้ายถืกไฟแผดเผา
หัวใจฮ้อนฮนหาแขนขา
มันล่าหล่อย
ส่อยอ้ายแหน่อย่าแคร์เขาหลาย
ช่วยฮักอ้ายพอต่อลมหายใจ
คำสาบาน
เคยบอกฮักอ้ายหลาย
กลายเป็นคำบอกลา
อ้ายเกือบสิเอาหัวใจบ่รอด
ยามเห็นเจ้า
กอดสวีทกันกับเขา
ปานว่าอ้ายถืกไฟแผดเผา
หัวใจฮ้อนฮนหา
แขนขามันล่าหล่อย
ส่อยอ้ายแหน่
อย่าแคร์เขาหลาย
ช่วยฮักอ้ายพอต่อลมหายใจ
คำสาบาน
เคยบอกฮักอ้ายหลาย
กลายเป็นคำบอกลา
คำว่าเราที่อ้ายเคยรักษา
ฉีกสัญญาบ่อายฟ้าดิน
