หอมกลิ่นดอกลำดวนคืนเดือนหงาย
ในค่ำคืนจันทร์ฉายสว่างไหว
เห็นนัยน์ตาเธอชัดกว่าคืนไหน
สีน้ำตาล
ผมเธอปลิวสยายเมื่อลมพัด
หน้าช่างงามดั่งฝันติดตรึงตรา
ขอมองดูเจ้าเอ่ยแม่นางฟ้า
สวยหนักหนา
แต่สายฝนโปรยกรู่พัดความเปลี่ยวเหงา
โถมให้ใจเศร้าเฉาดอกลำดวน
ร่วงโรยลา ปลิวลับ เกินกลับตัว ลึกเกินหยั่ง
ระทมขื่นขมกลิ่นดอกลำดวน
นัยน์ตาเธอช่างยวน
เคล้าตามตรึงติดดั่งความฝัน
แรกดอมดมรักเธอช่างหวาน
ไยปลายทรมาน ช้ำตรอมตรม
เกินกว่าจะหลุดพ้น
วะโอ วะโอ แม่ดอกลำดวน
แม่ดอกลำดวน
ให้กายานั้นแหลกไป
พลันดับสลายลงปฐพี
ฝังหัวใจรักเจ้ากรรม
เอามันไปฝั่งลึกธรณี
ไม่เสื่อมคลายแม้ความตาย
จะพรากบุปผาไปจากใจนี้ ฮือ
จะร่ายมนตร์และเสกกล
อัญเชิญคาถาพาเธอมา
ให้วิญญาณนั้นดับสลาย
แม้กูต้องตายก็ยอมพลี
ให้ได้เคียงคู่กัน
ลิขิตสวรค์ไม่อาจจะรั้ง
พรากเธอจากฉันไปจากชาตินี้ ฮือ
ระทมขื่นขมกลิ่นดอกลำดวน
นัยน์ตาเธอช่างยวน
เคล้าตามตรึงติดดั่งความฝัน
แรกดอมดมรักเธอช่างหวาน
ไยปลายทรมาน ช้ำตรอมตรม
เกินกว่าจะหลุดพ้น
วะโอ
ระทมขื่นขมกลิ่นดอกลำดวน
เอ้อ นัยน์ตาเธอช่างยวน
เคล้าตามตรึงติดดั่งความฝัน
แรกดอมดมรักเธอช่างหวาน
ไยปลายทรมาน ช้ำตรอมตรม
เกินกว่าจะหลุดพ้น
วะโอ วะโอ แม่ดอกลำดวน
