ความฮักเฮาสอง
มันคือสิเป็นไปบ่ได้
อ้ายกับน้อง
อาจสิบ่ได้เกิดมาคู่กัน
ฟ้าเพิ่นคนสั่ง
ให้น้องเกิดมาเพื่อเจ็บ
และให้อ้ายเกิดมา
เพื่อฮักกับเขา
ฮักเฮาบ่มีทางสิเป็นไปได้
น้องกะฮู้โตดีว่าน้องสู้เขาบ่ได้
เขาคนนั้นคือฮักใหม่
ส่วนน้องก็แค่คนเก่า
น้องเป็นคนเก่าที่อ้ายบ่แคร์
ต้องเป็นคนแพ้
ตั้งแต่มื้อที่อ้ายเลือกเขา
ฮักเฮาก็ซ่ำกับว่าวที่ขาดลอยลม
น้องต้องทนเศร้า
ทนเหงาหัวใจ
มื้ออ้ายถิ่มไปไปฮักกับเขา
อ้ายลืมฮักเฮา
อ้ายเลือกเขาเข้ามาแทนน้อง
อ้ายมีความสุขกับเขาคนใหม่
ส่วนว่าทางน้องนอนให้
เกือกกองน้ำตา
กับฮอยฮักที่เฮาสร้างมา
ความทรงจำที่เคยผ่านมา
มันจบลงเมื่ออ้ายบอกลา
วันที่น้ำตาของน้อง
มันไหลอาบขี้ดิน
ต่อไปนี้มันกะคือสิบ่มีอีกแล้ว
บ่มีอีกแล้ว
ล่ะหนอคำว่าเฮาฮักกัน
เมื่ออ้ายนั้นเลือกเขาเป็นคนเฝ้าใจ
น้องก็คงเฮ็ดได้
แค่ทำใจส่ำนั้น
ขอให้อ้ายกับเขาฮักกัน
ขอให้อ้ายไปฮอดฝั่งฝัน
อย่างให้มีวันที่อ้ายนั้นต้องเสียใจ
น้องต้องทนเศร้า
ทนเหงาหัวใจ
มื้ออ้ายถิ่มไปไปฮักกับเขา
อ้ายลืมฮักเฮา
อ้ายเลือกเขาเข้ามาแทนน้อง
อ้ายมีความสุขกับเขาคนใหม่
ส่วนว่าทางน้องนอนให้
เกือกกองน้ำตา
กับฮอยฮักที่เฮาสร้างมา
ความทรงจำที่เคยผ่านมา
มันจบลงเมื่ออ้ายบอกลา
วันที่น้ำตาของน้อง
มันไหลอาบขี้ดิน
ต่อไปนี้มันกะคือสิบ่มีอีกแล้ว
บ่มีอีกแล้ว
ล่ะหนอคำว่าเฮาฮักกัน
เมื่ออ้ายนั้นเลือกเขาเป็นคนเฝ้าใจ
น้องก็คงเฮ็ดได้
แค่ทำใจส่ำนั้น
ขอให้อ้ายกับเขาฮักกัน
ขอให้อ้ายไปฮอดฝั่งฝัน
อย่างให้มีวันที่อ้ายนั้นต้องเสียใจ
ขอให้อ้ายไปฮอดฝั่งฝัน
ขอให้เขาฮักอ้ายเท่านั้น
อย่างให้มีวันที่อ้ายนั้นต้องเสียใจ
