เมื่อไหร่ที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจมันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
ฟ้าสีเทาค่ำคืนเหน็บหนาว
ดาวยังดูหม่นหมองมองออกไป
เหลือแค่เพียงแสงจากดวงไฟ
คนที่ยังเคลื่อนไหวมีแต่ฉัน
กี่ความฝันผันผ่าน
ปลุกฉันด้วยความอ้างว้าง
ซ้ำซ้ำทุกวันลืมตากับความหวัง
จะมีใครบ้างมั้ยที่เข้ามา
นานแค่ไหนต้องถอนหายใจ
คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
นานแค่ไหนที่ข้างตัวฉัน
คือความว่างเปล่า
นานแค่ไหนไม่มีแม้ใคร
ให้คุยเวลาเหงา
นานแค่ไหนแล้ว
ที่เดียวดาย
เมื่อไหร่ที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจมันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
เห็นฉันทักทายพูดคุยกับใครใคร
อยู่ท่ามกลางรอยยิ้มคนมากมาย
เห็นฉันเหมือนคนที่ดูไม่เป็นไร
เหมือนจะมีหมดแล้วที่ต้องการ
แต่ใครจะรู้ฉันถอนหายใจ
คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง
ใครจะรู้ที่ข้างกายฉัน
คือความว่างเปล่า
ใครจะรู้ว่าไม่มีแม้คน
ให้คุยเวลาเหงา
ใครเลยจะรู้
ว่าเดียวดาย
เมื่อไหร่ที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจมันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
เมื่อไหร่ที่ความเหงาจะปล่อยฉันไป
ปลุกให้หัวใจมันอบอุ่นขึ้นมา
รอคอยเพียงความเหงาเอ่ยคำร่ำลา
เปิดโอกาสให้ได้พบเจอ
กับใครคนนั้นที่รออยู่
