ลมเอ๋ยลม

ลมหนาวพัดฮวงข้าว

ลมเหนือพัดมาเบาๆ

แต่ความเหงาเข้าเต็มห้องใจ

จากนามาเกือบสองปี

อยู่ราชธานีเมืองไทย

แดนดินถิ่นสตอผักใหย่ (ใหญ่)

แต่หัวใจยังห่วงหาบ้านเฮา

ลมวอยวอย ใจล่องลอยว้าเหว่

คิดฮอด บ้านเฮา แท้เด้

คิดเด้ คิดฮอด ผู้บ่าว

จากกันวันออกพรรษา

สัญญาว่าสิคึนบ้านเฮา

ไปนั่งเบิ่ง บุญซ่วงเฮือ

หม่องเก่า(งานแข่งเรือ)

หม่องสองเฮา นัดกันหมั้นหมาย

คำอ้ายสั่ง

ยังดังก้องอยู่ วอน วอน

วอน วอน วอน วอน

หัวใจเซิ่ง(ยัง) ห่วงหาอาวอน

ยามนอนก็กอดหมอน แทนอ้าย

บ่เคย ลืมหมากกะถิน

เถิงกิน สตอผักใหย่(ใหญ่)

ยามกิน หมากสตอเทึ่อใด(ยามใด)

ก็คิดใส่ หมากกะถินบ้านเฮา

คนเอ้ยคน คนหูเบา เอาง่าย

สั่งให้ลํ(รอ) คงบ่เถิง(ถึง)ตาย

สิโวยวาย หยังเด้ผู้บ่าว

อดใจลํ(รอ) อิกจักปี

เถิง(ถึง)ปีนี้ นัดกันแล้ว ฟาวล์

ปีสิมาจึ่ง(จั่ง) พ้อกันน้อเฮา

น้องสิต่าว คืนถิ่นกะถิน

คำอ้ายสั่ง

ยังดังก้องอยู่ วอน วอน

วอน วอน วอน วอน

หัวใจเซิ่ง(ยัง) ห่วงหาอาวอน

ยามนอนก็กอดหมอน แทนอ้าย

บ่เคย ลืมหมากกะถิน

เถิงกิน สตอผักใหย่(ใหญ่)

ยามกิน หมากสตอเทึ่อใด(ยามใด)

ก็คิดใส่ หมากกะถินบ้านเฮา

คนเอ้ยคน คนหูเบา เอาง่าย

สั่งให้ลํ(รอ) คงบ่เถิง(ถึง)ตาย

สิโวยวาย หยังเด้ผู้บ่าว

อดใจลํ(รอ) อิกจักปี

เถิง(ถึง)ปีนี้ นัดกันแล้ว ฟาวล์

ปีสิมาจึ่ง(จั่ง) พ้อกันน้อเฮา

น้องสิต่าว คืนถิ่นกะถิน