อยู่ในห้องที่บรรยากาศ
มันดันไม่มีทางออก
คอยนั่งถามตัวว่าตาย
วันไหนไม่มีลางบอก
หยิบหนังสือเล่มเดิม
ที่เคยอ่านออกมายืนกางออก
ถ้าวันนี้ฉันตาย
ฉันคงไม่เห็นจางหมอก
ฉันก็ยืนอยู่กลางบางกอก
ดูท้องถนนสุดสาย
สิ่งที่ฉันทำ
ทำให้ศักดิ์ศรีที่ฉันหลุดหาย
ในใจของกูจริงๆ
ไม่ได้อยากทำแค่จำใจ
ฉันได้แค่หวังว่าแค่ตอนจบ
มีบทสรุปแสนอำไพ
แค่นายสั่งให้ทำ
ไม่ต้องเถียงมึงต้องทำ
ฆ่าคนไปกี่คน
ไม่ใช่หน้าที่มึงต้องจำ
ปืนของมึงที่มันอยู่ในกระเป๋า
แล้วฆ่ามันสะ
กูถามได้แค่กับตัวเอง
ทำไมต้องฆ่ามันวะ
อาชีพของกูหลายๆคน
ที่มองว่ามีศักดิ์ศรี
พอถึงเวลาที่กูต้องฆ่าคน
มีแค่ลูกน้องสักขี
เสียกันไปเท่าไหร่
กับคำว่านายสั่งมา
กูต้องทำเพื่อคนข้างหลัง
เขียนได้แค่ใบสั่งลา
กูต้องอยู่ให้ได้
แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า
ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริง
มันมีแค่สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไป
ความยุติธรรมไม่มีเหลือ
เพราะว่ากูต้องอยู่ให้ได้
แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า
ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริง
มันมีแค่สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไป
ความยุติธรรมไม่มีเหลือ
ไม่มีเหลือแม้พยายาม
สุดท้ายต้องกลายเป็นคนที่ทำร้าย
ไม่มีเหลือแม้คนข้างกาย
สลายหายไปสุดท้ายไม่เหลือใคร
ทุกหน้าที่ทุกๆความเสี่ยง
ศักดิ์ศรีกูหายไปหมด
กูไม่มีเหลือก็ไม่มีทางเบี่ยง
เพื่อนพ้องพี่น้องครอบครัวทุกคน
ต้องการให้กูนั้นหนีห่าง
ทำให้กูเองไม่มีทางเลือก
ทางนี้ไม่มีทางอื่น
มันมีก็มีไม่ได้ทางผีผ่าน
นายสั่งให้กูเข้ามาทุบประตู
ความชั่วไม่ได้ทุกอณู
ตอนนี้กูต้องอยู่ในโลง
แล้วรอสัปเหร่อเข้ามาทุบตะปู
เอารูปพ่อรูปแม่มาดู
ถึงเวลาฆ่าคนเหมือนเดจาวู
น้ำลายกูเองก็ไม่มีวันคาย
ศักดิ์ศรีของเสือก็ไม่มีวันตาย
เพราะว่ากูต้องอยู่ให้ได้
แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า
ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริง
มันมีแค่สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไป
ความยุติธรรมไม่มีเหลือ
เพราะว่ากูต้องอยู่ให้ได้
แล้วบอกตัวเองว่าอยู่ไหว
ถึงแม้คนจะด่า
ว่ากูเป็นคนอยู่ไหม
เพราะในความเป็นจริง
มันมีแค่สัตย์ไม่มีเสือ
ให้มันรู้กันไป
ความยุติธรรมไม่มีเหลือ
ไม่มีเหลือแม้พยายาม
สุดท้ายต้องกลายเป็นคนที่ทำร้าย
ไม่มีเหลือแม้คนข้างกาย
สลายหายไปสุดท้ายไม่เหลือใคร
ไม่มีเหลือแม้พยายาม
สุดท้ายต้องกลายเป็นคนที่ทำร้าย
ไม่มีเหลือแม้คนข้างกาย
สลายหายไปสุดท้ายไม่เหลือใคร
