มีอยู่แล้ว

แต่ก็ไม่เห็นเคยใส่ใจ

ในตอนที่มีใคร

เห็นเธอแค่หางตา

เพิ่งเข้าใจ

ในวันที่เสียใจ

เสียทั้งน้ำตา

ไม่เหลือใครๆ

เหมือนเคยมา

เป็นช่วงเวลาที่มืดมน

แต่กลับเป็นเธอ

ที่เคียงข้างฉันยืนยันไม่ทิ้งไป

ก็เพิ่งเข้าใจในวันที่ทุกข์

เกินทน

เธอ นั้นเป็นเสมือนดวงดาว

ที่คอยส่องแสงพร่างพราว

ชัดเจนสว่างไม่จางหายไป

ต้องรอ แสงไฟมืดมิดลงไป

ฉันจึงจะได้เข้าใจ

ว่ายังเหลือใคร

ยิ่งมืดเท่าไร

ยิ่งเห็นดวงดาวชัดเจน

ไม่เจ็บช้ำ

ก็คงไม่ซึ้งคำปลอบใจ

ในวันที่ยืนไหว

แขนใครจะสำคัญ

ไม่เหว่ว้า

ก็คงไม่สนคนข้างๆกัน

พึ่งรู้ในวันที่ใจสั่น

ว่าเธอเท่านั้นที่เป็นห่วง

ก็เธอคนเดียว

ที่เคียงข้างฉันยืนยันไม่ทิ้งไป

ก็เพิ่งเข้าใจในวันที่ทุกข์เกินทน

เธอ เพราะเธอเป็นเหมือนดวงดาว

ที่คอยส่องแสงพร่างพราว

ชัดเจนสว่างไม่จางหายไป

ต้องรอ แสงไฟมืดมิดลงไป

ฉันจึงจะได้เข้าใจ

ว่ายังเหลือใคร

ยิ่งมืดเท่าไร

ยิ่งเห็นดวงดาวชัดเจน

ต้องรอ แสงไฟมืดมิดลงไป

ฉันจึงจะได้เข้าใจ

ว่ายังเหลือใคร

ยิ่งมืดเท่าไร

ยิ่งเห็นดวงดาวชัดเจน