หากไม่มีเธออยู่ ฉันก็ไม่มีใคร

ขอร้องให้เธอไม่ไป จะทำยังไงให้เธออยู่

ฉันใช้กระดาษเช็ดแต่น้ำคาว

ฉันไม่เคยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า

เธอใช้กระดาษเช็ดน้ำตา

จนเธอเข็ดแล้วเธอก็ลา

ฉันรู้เธอเจ็บแล้วก็เดินจากไป

ฉันมันต้นเหตุไม่ได้มาจากใคร

ทิชชูเธอเปียกเพราะน้ำตาเธอไหลออก ไหลออก

พอละ เธอบอก ทะเลาะกันตลอด

และแล้วเธอก็หอบ กระเป๋าไปจากมหานคร

เธอจะรู้ไหมทุกวันฉันทำแต่งงาน

แต่เธอบอกไม่เอาไหนเพราะว่าฉันเขียนแต่กลอน

ไม่ทำเหี้ยอะไรใครจะคบได้นาน

เงินที่มีไม่พอใช้เพราะว่ามันไม่แน่นอน

เธอบอกมันไม่แน่นอน

เธอมาดูที่ข้อมือฉันเปลี่ยน rap เป็นทอง

อยากให้เธอกลับมาก่อน

หากไม่มีเธออยู่ ฉันก็ไม่มีใคร

ขอร้องให้เธอไม่ไป จะทำยังไงให้เธออยู่

ฉันใช้กระดาษเช็ดแต่น้ำคาว

ฉันไม่เคยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า

เธอใช้กระดาษเช็ดน้ำตา

จนเธอเข็ดแล้วเธอก็ลา

ในตอนสุดท้ายเธอลาจาก

มองฉันเป็นกาฝาก

เธอไม่อภัยที่ทำไม่ดี

มันเหมือนชะตาขาด

มองดูที่กระดาษ ที่ใช้มันผิดวิธี

ความคิดฉันช่างประหลาด

ไม่ยอมไตร่ตรองให้ดี

เธอไม่ไปมันจะได้ไหม

ใจจริง ๆ มันยังไม่อยากให้เธอไปไหน

เรื่องราวที่เคยร่วมใช้

เพราะจริง ๆ ฉันก็แค่อยากให้เธอจำไว้

จะคิดถึงเธอไปอีกนาน

เราสองคนต้องร่วมทางกันอีกยาว

แม้ว่าเธอไม่ต้องการกันอีกแล้ว

หากไม่มีเธออยู่ ฉันก็ไม่มีใคร

ขอร้องให้เธอไม่ไป จะทำยังไงให้เธออยู่

ฉันใช้กระดาษเช็ดแต่น้ำคาว

ฉันไม่เคยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า

เธอใช้กระดาษเช็ดน้ำตา

จนเธอเข็ดแล้วเธอก็ลา