มีเธอเสมออยู่เคียงใจ
รับรู้ รับฟัง ที่เป็นไป
ยามมีปัญหา ยังอุ่นใจ
ช่วยกันไขช่วยเป็นเช่นกำลัง
ทำหนักให้เบา
ยังมีรอยยิ้ม แต่ใจหมอง
เหมือนดั่งของสำคัญต้องพรากไป
ในใจมันค้าน สั่งดึงไว้
เพราะจุดหมายที่ไปด้วยจำเป็น
เกินใจทัดทาน
ยามที่เธอเดินลับตาไป ใจก็หายตามไป
สิ่งมาเยือนคล้ายเป็นเพื่อนเก่า
เข้ามาแทนโดยไม่ได้เชื้อเชิญ
คือความเหงา ไม่ตั้งใจ
ไม่ตั้งใจ ยังทัดทาน
ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป
กอดเธอไว้ อย่าให้ร้าวรอน
บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน
จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอรักษาตัว
ในใจหวิว ๆ ไม่เคยเป็น
ทั้งที่เห็นผู้คนก็มากพอ
นัยน์ตามีน้ำมาคลอๆ
แล้วยังขอร้องเธอไม่ให้ไป
เกินใจทัดทาน
เคยแง่งอนผลัดและยอมง้อกัน
สิ่งเหล่านั้นผูกพันมัดใจ
จากกันไปเพื่อมาพบใหม่
ใจหายเพราะเป็นห่วงเธอ รักษาตัว
ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป
กอดเธอไว้ อย่าให้ร้าวรอน
บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน
จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอ...รักษาตัว
