เอ่อ ...
เสียง เขาโห่ ได้ฟัง
วังเวง แว่ว
สิ้น หวังแล้ว
รักเรา จึงเศร้า หมอง
เห็นขันหมาก เขาแห่มา
น้ำ ตานอง
ชะเง้อมอง โอ้ อนาถ
แทบขาด เออ..ใจ
โอ้ คู่หมั้น คู่หมาย
ต้องกลาย กลับ
มาลาลับ แสนเลว
เพราะเหลว ไหล
ลืม ความหลัง ครั้งก่อน
สะท้อน ใจ
สิ้น เยื่อใย ผันแปร
ไม่แน่ นอน
หนึ่ง พรรษา ลาบวช
ปวดใจ แท้
กลับ ไม่แน่ เหมือนนึก
สึกมา ก่อน
ทิ้ง สลัด ตัดอาลัย
ไม่อา วรณ์
เหมือน หลอกหลอน ตัวเรา
ให้เฝ้า รอ
วาด วิมาน เอาไว้ วิไล หรู
จะเคียง คู่ แนบข้าง
สร้าง เรือนหอ
เหมือน จุดไต้ ในน้ำ
พลันตำ ตอ
จะ ไม่ขอ ฝันค้าง
เลิกร้าง ไกล
หน ทางรัก มืดมัว สลัว แล้ว
เขาเปลี่ยน แนว หลักฐาน
แต่งงาน ใหม่
เห็น เขายิ้ม เหมือนเย้ย
ผ่านเลย ไป
น้ำ ตาไหล ครวญคร่ำ ช้ำฤดี
ต้อง อกหัก รักสลาย เอ้อ...
ต้อง อกหัก รักสลาย
หม้าย ขันหมาก
หญิง คนยาก หลั่งน้ำตา
เมินหน้า หนี
รอ ให้หม่น หมองมัว ชั่วชีวี
เหมือน ชาตินี้ บาปนำ
ช้ำใจ...ไปนาน
