นานแล้วพี่หลงพะวงมิหน่าย
นานแล้วพี่หมายจะได้ภิรมย์
นานแล้วพี่รักคอยจักชื่นชม
นานแล้วรักเพียงลมลมตรมเช้าค่ำ
ที่รักนะรักเพราะใจมิกล้า
ที่ช้านะช้ามิกล้าเผยคำ
ที่คิดนะคิดกลัวอกจะช้ำ
เอ่ยคำแล้วเจ้าจะทำช้ำใจ
อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างใบพฤกษ์
พอยามดึกเหมือนดังจะดื่มกินได้
พอรุ่งรางก็จางหายไป
รู้แน่แก่ใจ ได้แต่ระทมชีวี
ที่รักนะรักเพราะเทพเสริมส่ง
ที่หลงนะหลงเพราะเจ้าแสนดี
ที่หวงนะหวงเพราะสวยอย่างนี้
กลัวใครเขสมาแย่งพี่ไปเอย
อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างใบพฤกษ์
พอยามดึกเหมือนดังจะดื่มกินได้
พอรุ่งรางก็จางหายไป
รู้แน่แก่ใจ ได้แต่ระทมชีวี
ที่รักนะรักเพราะเทพเสริมส่ง
ที่หลงนะหลงเพราะเจ้าแสนดี
ที่หวงนะหวงเพราะสวยอย่างนี้
กลัวใครเขสมาแย่งพี่ไปเอย
