เสียเธอไป
อยู่ตรงไหนมันก็มีน้ำตา
นั่งมองดูรูปเก่าเก่า
ของเรา
ภาพที่มี
ในแต่ละคืนก็ย้อนมา
ตั้งใจจะข่มตานอน
ข้างในยังห่วงอาวรณ์
ผ้านวมที่เธอห่มนอน
ยังจำได้ติดตา
แม้คำที่เธอตัดรอน
จะเป็นเหมือนคำตัดตอน
ก็อยากจะอ้อนวอน
ให้เธอนั้นกลับมา
ฉันยอมรับมันไม่ได้
กับความเหงาที่ต้องเจอ
ก็ใจฉันมีแต่เธอ
ให้แบกรับมันคงไม่ไหว
เจ็บปวดอยู่ข้างใน
มันยังไม่พร้อม
มันยังไม่พร้อมให้เธอไป
เจ็บปวดเสมอ
เมื่อเห็นรูปเธอคู่กับเขา
มันเหงาแทบตาย
ทำไมตรงนั้นไม่ใช่เรา
ทำไม ทำไม
ทำไมตรงนั้นไม่ใช่เรา
ฉันยังรอเธอตรงนี้
อยู่ตรงที่เดิม
มันยังเสริมให้รู้สึก
เจ็บลึกเข้าไปใหญ่
ไม่อยากจะจำเรื่องราว
ในวันนั้น
ที่เธอได้ทิ้งฉันไป
ภาพทรงจำที่มันเกิด
ยังสวยงามเสมอ
แต่ตอนนี้ไม่มีเธอ
ฉันจะจำไปเพื่อใคร
มันจะมีสักคนบ้างไหม
ที่เข้าใจและร่วมเดินกันไป
เสียเธอไป
อยู่ตรงไหนมันก็มีน้ำตา
นั่งมองดูรูปเก่าเก่า
ของเรา
ภาพที่มี
ในแต่ละคืนก็ย้อนมา
ตั้งใจจะข่มตานอน
ข้างในยังห่วงอาวรณ์
ผ้านวมที่เธอห่มนอน
ยังจำได้ติดตา
แม้คำที่เธอตัดรอน
จะเป็นเหมือนคำตัดตอน
ก็อยากจะอ้อนวอน
ให้เธอนั้นกลับมา
ความรักเธอจบ
แต่ว่าฉันมันยังไม่หมด
ความทรงจำไม่อยากมี
ขอแค่ให้มีเธอ
ตื่นมาก็อยากเจอแต่เธอ
ก็เริ่มจะหายไปทีละบท
ยังไม่จบยังไม่ตาย
แต่เธอหายไม่อยากเจอ
ความจริงใครจะรู้
ไม่ใช่เราไม่เข้าใจ
ยิ่งดึกก็ยิ่งเมา
เห็นแค่เงาที่ฝากไว้
บนผนังก็รูปเธอ
อยากจะลบเธอออกไป
แม้วันนี้จะไม่ได้เจอ
แต่เธอฝังอยู่ข้างใน
ต้นไม้ใบหญ้า
มันอยู่ได้เพราะฟ้าฝน
ความเจ็บในความจำ
มันยังคอยทับถม
บาดแผลฉันเริ่มลึก
เก็บเรื่องเธอมาสะสม
ต่อให้ร้องไปให้ตาย
ตัวของเธอก็ไม่สน
เธอคงจำมันไม่ได้
ในวันแรกที่เจอกัน
เราสองคนได้ใกล้ชิด
เริ่มผลิตความสัมพันธ์
ฉันยังเก็บมันเอาไว้
ดอกไม้ที่เราเคยให้กัน
เสียเธอไป
อยู่ตรงไหนมันก็มีน้ำตา
นั่งมองดูรูปเก่าเก่า
ของเรา
ภาพที่มี
ในแต่ละคืนก็ย้อนมา
ตั้งใจจะข่มตานอน
ข้างในยังห่วงอาวรณ์
ผ้านวมที่เธอห่มนอน
ยังจำได้ติดตา
แม้คำที่เธอตัดรอน
จะเป็นเหมือนคำตัดตอน
ก็อยากจะอ้อนวอน
ให้เธอนั้นกลับมา
