คนที่อ่อนและล้า มีเธอเข้ามาในวันเหงาเหงา
เตือนตัวเองเบาเบาว่าควรห้ามใจ
ไม่อยากเจอซ้ำซ้ำ ไม่อยากทุ่มเทให้ใครหมดทั้งใจ
กลัวต้องเป็นฝันร้าย…อีกครั้งหนึ่ง…
เธออาจจะเป็นดังเช่น น้ำเย็นชโลมจิตใจ
หรืออาจเป็นไฟที่มาแผดเผา
บางทีใจเธอก็ดูยากเย็น จนเกินจะคาดเดา
ก็รู้ต้องหยุดตรงนี้ แต่ฉันก็ปล่อยให้ใจ
รักไปโดยไม่มีเหตุผล รักเธอโดยไม่มีข้อแม้
โดยไม่แคร์…ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นอย่างไร
ถ้าใจเธอไม่จริงอย่างนั้น หยุดฉันทีได้ไหม
ก่อนที่หัวใจ จะรักเธอไปกว่านี้…
ทุกครั้งที่เธอทำดีให้กัน ยิ่งทำให้ฉันคิดมาก
ไม่อยากยับยั้ง ชั่งใจอีกต่อไป
ห้ามตัวเองทีไร ทำไมข้างในมันยิ่งเรียกร้อง
เหมือนว่าในสมองไม่ยอมสั่งหัวใจ
รักไปโดยไม่มีเหตุผล รักเธอโดยไม่มีข้อแม้
โดยไม่แคร์…ไม่ว่าวันพรุ่งนี้เป็นอย่างไร
ถ้าใจเธอไม่จริงอย่างนั้น หยุดฉันทีได้ไหม
ก่อนที่หัวใจ จะรักเธอไปกว่านี้…
กว่านี้…
ก่อนที่หัวใจ จะรักใครไปอีกครั้ง
