เอนกาย ลงนอน
กอดหมอน เคียงร่าง
คิดถึงหน้า นวลนาง
สุดอ้างว้าง หัวใจอาวรณ์
เห็นหมอน ใบเก่า
ที่เจ้า นั้นเคย หนุนนอน
บัดนี้ ไม่มี งามงอน
เขาจร หนีจาง จากไป
บนเตียงเคยมี
น้องนี้เคียงข้าง
ห่มผ้า คลายหนาว ให้นาง
คิดถึงเรือนร่าง
แทบขาดใจ
เจ้าจากพี่
ทิ้งไว้ แต่รอย อาลัย
ตั้งแต่เธอ
จากไป
รู้ไหม ใครปวด ระบม
คนเอยคนรัก
เคยนอนร่วมห้อง
เหลือภาพความหลัง
ให้มอง
สุดหม่นหมอง
คร่ำครวญระทม
หรือพบ รักใหม่
ลืมเรา ผู้เคย ชื่นชม
พี่เอง ก็คง สิ้นลม
ตรอมตรม
ต้องขาดใจตาย
จงคืนกลับมา
สู่รังรักเรา
พี่นั้น ต้องการ เพียงเจ้า
ห้องนอนหมอนเก่า
ที่เคยเอนกาย
ให้มัน เหมือนเดิม
เป็นสุดที่รัก ของชาย
ตราบชั่วฟ้าดิน มลาย
ขาดนางเคียงกาย
พี่คงสิ้นลม
จงคืนกลับมา
สู่รังรักเรา
พี่นั้น ต้องการ เพียงเจ้า
ห้องนอนหมอนเก่า
ที่เคยเอนกาย
ให้มัน เหมือนเดิม
เป็นสุดที่รัก ของชาย
ตราบชั่วฟ้าดิน มลาย
ขาดนางเคียงกาย
พี่คงสิ้นลม
