น้ำ มูลไหล หลั่ง
สองฟากฝั่ง อุบลฯวารินฯ
แว่ว เสียงแคนเสียง พิณ
ซึ้งใจอ้าย บ่ลืมหลง
เข้า พรรษา ปีกลาย
ยังได้ เคียงคู่ อนงค์
แห่เทียน เป็นขบวนร้อง ส่ง
สองเรายังคง รักกันชื่นบาน
แต่ในงาน ปีนี้ ไม่มีน้องเจ้า
พี่ยัง มาคอยเหมือนเก่า
แม้น แต่เงา น้อง ก็ไม่มี
นี่ หรือ ใจ คน
สาว อุบลฯที่ว่าใจดี
จากกัน ก็เพียงหนึ่งปี
แต่มาบัดนี้ น้องลืมสัญญา
มองดูฟ้าเห็นแต่เมฆาบัง
อ้ายแทบจังบออยู่
ซูเอ๋ยซูต่างบ้านสั่งมาต้มหลอกกัน
วันที่อ้าย ตั่งตัวมาดน
บัดว่าวนมาถึง สางบอมาน่อเจ้า
เสียง แคนเป่า
เขาแห่ เทียนเข้าพรรษา
แว่ว ดังมา เหมือนเสียงสั่ง
จากสาว อุบลฯ
เหมือนบอกว่าเขาลืมเราแล้ว
ลืมแล้วสัญญารักคน จน
ปีนี้ ตัวพี่หมองหม่น
สาวเมืองอุบลฯน้องไม่กลับมา
ตา เหม่อ มอง
น้ำ มูล ไหล หลั่ง
ไหล ไปวั่งๆ ไม่กลับหลัง คืนมา
น้อง ก็คงเหมือนกัน
ใจเจ้านั้น ดั่งสายธารา
รักเรา วันเข้าพรรษา
เดี๋ยวนี้มาเป็นอดีตแล้วเอย
ใจคนเอ๋ยผู้สาวเมือง บัวบาน
บ้านพี่น้อง แสนซือ
เจ้าคือบอ คึดพ้อ
คำเว้าต่อกัน
จากมือนั้น
จน มาฮอด มือนี่
พี่บ่เปลี่ยน แปรไป
บัดว่าใจของนาง
สางมาโอ้ยลืม อ้าย
