เมื่อความรัก สลักใจฝัง
โลกดุจดังสวรรค์นะเออ
ดั่งลิ้มอิ่มทิพย์ปรนเปรอ
อิ่มด้วยรักบำเรอ
สุขเสมอฝันใฝ่
แต่ชีวิตมิใช่ความฝัน
ตื่นตาพลันสวรรค์แสนไกล
สุดหวัง เหนี่ยวรั้งเอื้อมไป
ห่างดังฟ้าและดินแดนไกล
เหตุไฉนจะเทียบทัน
หากว่ารักที่แท้แน่ใน
ต้องอยู่ที่ใจนี่เป็นสำคัญ
แต่มีจนมันไม่เหมือนกัน
ยังแยกแบ่งชั้นให้ต้องห่างไกล
หากเรารักกันมั่นดังนี้
ประเพณีไม่เคยเว้นใคร
เมื่อเรารักจะกลัวอะไร
รักมิใช่เป็นศาสนา
เปรียบความรักที่เหมือนกุหลาบ
อันอาบกลิ่นสีที่ยวนเย้าตา
แต่ความแหลมแห่งหนามนั้นพา
ให้หวาดอุราที่จะเด็ดมัน
เช่นรักแท้ที่แน่วแน่นัก
อุปสรรคย่อมมีขวางกั้น
ศาสนารักเราเดียวกัน
เหนือนอกนั้นจะหวั่นไฉน
หากว่ารักเป็นศาสนา
เครื่องบูชาก็คือหัวใจ
เหลื่อมล้ำต่ำสูงเพียงใด
สื่อแห่งรัก จะชักดวงใจ
ให้เสมอกันได้แน่เอย
หากว่ารักเป็นศาสนา
เครื่องบูชาก็คือหัวใจ
เหลื่อมล้ำต่ำสูงเพียงใด
สื่อแห่งรัก จะชักดวงใจ
ให้เสมอกันได้แน่เอย
