ยามย่างเข้าสู่เขตฤดูฝนพรำ

ตกกระหน่ำเสียจนพร่างพราว

ฝน.ก็พรมซ้ำลมก็หนาว

ยิ่ง.คิดสาวเปลี่ยวใจ

ยามเมื่อสายฝนพรำลงมา

ท้องฟ้าคงมัวและมืดไป

มองแล้วเรายิ่งเศร้าฤทัย

ยามหนาวไม่มีใครประคอง

ครวญคร่ำพร่ำบ่น

ยามเมื่อฝนพร่างพราว

จิตยิ่งผ่าว นึกถึงคู่ครอง

ครั้น เมื่อเราเคล้าคู่อยู่สอง

ไม่ คิดหมองหม่นเลย

ลมยิ่งหนาวสาวก็ ยิ่งตรม

ขื่นขมระทมไร้คู่เชย

ครวญถึงคำที่ ร่ำภิเปรย

เธอได้เคยรำพัน จากใจ

ถึงแม้จะมีผ้าห่มกันหนาวร้าวราน

หรือ จะต้านความหนาวข้างใน

ดัง เหมือนมีเธอคู่ฤทัย

คง จะไม่มาอาวรณ์

ยามย่างเข้าสู่ เขตฤดูฝนพรำ

ตกกระหน่ำเสียจนเปียกปอน

หนาวหัวใจได้แต่กอดหมอน

เฝ้า ทอดถอนอุรา

คอยให้ฝน หายพรำคงนาน

สะท้านฤทัย ไม่สร่างซา

ลมฝนเย็น กระเซ็นพัดมา

ใครหนอที่จะมา อุ่นไอ...