Z każdym kolejnym wywiadem odczuwał pytania jak szczęki imadeł
Gdy otwierał usta, to ciągle te same odpowiedzi rwało nieznośne ziewanie
I lepiej być śmieszną niemotą, niż mimo woli pożytecznym idiotą
Bo walczył zażarcie i ginął bez przerwy za sprawy, co innym nawet nie przeszły przez myśl
Bądźmy szczerzy, kogo obchodzi Bangladesz?
Ja nie wiem nawet gdzie leży, po co się spinać jak frajer, żądać dobrych manier od masowych rzezi
Weź Ty już skończ z tą Afryką, biali też nic nie dostali za friko
I nie płacz, że lasy są równane z ziemią, kurwa, kto jest ważniejszy, Ty, człowiek czy drzewo?
Nadzieja matka, umiera ostatnia, lecz wciąż tak łatwo stwierdzić
Na przyszłość prognoza jest marna, bo wciąż nie chcą zmądrzeć jej spadkobiercy
Hojna natura w przypływie perwersji dała dwa końce kijom, bo sens lubi spacerować pomiędzy lub być tu i tam, jak Ojciec Pio
I nigdy nie wiesz
Czy los się śmieje do Ciebie czy z Ciebie
Wszystkie znaki na ziemi i niebie to kropki kurzu łączone przez przewiew
Co możesz zrobić? Otworzyć drzwi, okna i patrzeć przed siebie i łapać kosmiczne okazje i lepiej nie pytać, czy warto
Warto?
I robił ten najnowszy projekt z ludźmi poznanymi przez przypadek z tym dziwnym uczuciem, że nie mogło inaczej być, proste, Bisz, Radex
I głowił się nad tym, dlaczego niektóre wśród setek małych niewydarzeń wciąż znajdują siebie jak rymy, łączą swe siły i zmieniają życie na amen
Jak wtedy, gdy był w klubie, w którym nie miało go być, bez kasy, humoru, Ty widzisz to Boże i nie grzmisz, pytał i wyłapał nagle sycylijski piorun
Nazajutrz mówił rodzicom, że poznał swą żonę i się nie mylił, do tego jeszcze nim ją poznał, miał od niej zdjęcie, okładka na epce "zimy"
Okoliczności robią zbiegowisko, a opisać wszystkie to kłopot
Zwykle to w Gizie jest Sfinks, ale wtedy Giza był w Sfinksie, Sopot
Kacper, Abelard na jego koncercie, pewnie dostałby tachykardii, lecz wątki w tkaninie przypadków chciały biec dalej i biegną, widzimy się w Adrii
I jak tu nie wierzyć, że los się uśmiecha, mimo że wciąż jest pod górę, szczególnie gdy w rodzinne gniazdo wlatujesz niepewnym łukiem z pijanych podwórek
I coraz mniej czasu, chcąc nie chcąc zacieśnia się przyjaciół krąg, lecz wierz mi
Pamięta o wszystkich bliskich i wie, że nie dotarłby tu nigdy bez nich, bez was, dzięki!
