Gece yarısı ansızın
uyanışlarımın sebebiydin..
Duygularim
ruhumla dans eder gibiydi..
Söylediğin son söz
zihnimden geçerken..
Yüreğimde kabuk tutmuş
yaramın acısıyla uyandım..
Içimdeki boşluğu ifâde edebilecek
söz bulamadım..
Artık yoktun..
Ve ben sensiz nasıl nefes alınır
bilmiyordum..
Günlerce düşündüm..
Neydi seni benden uzaklaştıran..
Neydi içimdeki mavi kelebeği
hayattan koparan..
Bulamadım...
Ruhum seninle öyle doluydu ki
Hiçbirşey senden kalan boşluğu
doldurmaya yetmiyordu.
Uçurumun kenarındaydım
ve içten içe ölüyordum..
Bir sözün yeterdi
beni hayatta tutmaya..
Sesini bi kez duysam
özlemlerim son bulacaktı.
Duyamadim..
Öyle çok bekledim ki ..
Senden gelicek en ufak bir seslenişi..
Gelmedin..
Tek başımayım şimdi.
Artık Dayanamıyorum ..
Sol yanimda biraktiğin o derin yara,
nasıl kapanır onu da bilmiyorum ama..
Ben artık ruhumu gömüyorum
içimde yarattığın sensizlik çukuruna..
Ve vazgeçiyorum senden..
Hayallerimden..
Ümitlerimden..
Anladım ki gelmeyeceksin
Anladım ki dönmeyeceksin
Olur da bigün çıkarsan karşıma
Gözlerimin içine bak
Bir zamanlar senin sevginle
parlayan o gözlerde,
Nasıl sessizce yitip gittiğini anla..
